حديث، به عنوان دومين منبع تشريع از جايگاه و اعتبار ويژه‌‌ای در دين اسلام برخوردار است. آنچه در قرار گرفتن حديث در اين جايگاه و اعتباربخشي به آن، نقش اساسی ايفا مي‌‌کند، فهم درست حديث است؛ چرا که فهم نادرست از حديث، نه تنها جايگاه آن را زير سؤال می برد، بلکه چهره دين را مشوش ساخته و از اعتبار آن مي‌‌کاهد. علوم مختلفی در فهم حديث دخيل‌‌اند. يکی از علومی که به فهم درست حديث کمک شايانی می کند، سبب ورود حديث است. سبب ورود حديث انواع مختلفی دارد که از نظر اعتبار با يکديگر متفاوت‌‌اند و از طرفي ديگر، با معايب وآفت‌‌هايی نيز رو به رو است که چنانچه به آنها توجه نشود و در بهره برداري از آن مورد توجه قرار نگيرند، نه تنها کارآيي لازم را براي کمک به فهم حديث از دست خواهد داد، بلکه فهم حديث را پيچيده‌‌تر هم مي‌‌کند.
در اين مقاله سعي بر آن است که ضمن بررسي انوع سبب ورود حديث از جهات مختلف، به ميزان اعتبار آنها به عنوان يک راهبرد در بهره‌‌گيري از سبب ورود براي فهم حديث و نيز معايب و آفت‌‌هايي که سبب ورود با آنها رو به رو است، پرداخته شود.