حديثي فضل به شمار مي‌‌آيد ^۱ . به گفته نجاشي وي در سال 203 با فاصله اندكي پس از شهادت امام رضا عليه السلام در گذشته است ^۲ .
د. يونس بن عبد الرحمن : ابن شاذان حد اقلّ دو حديث از يونس بن عبدالرّحمن نقل كرده و از سويي وفات وي به سال 208 اتفاق افتاده است ^۳ .
ه . حمّاد بن عيسي: وي از اصحاب اجماع، و اعاظم مفاخر شيعه و جزوصحابيان امام صادق،کاظم و رضا عليهم السلام به شمار مي‌آيد . بررسي و محاسبه آماري، حاوي اين است كه نقل فضل از وي در الكافي حدّاقلّ نود حديث است. و از سويي وي به سال 209 فوت كرده است ^۴ . طبق گزارش كليني در حدود ده مورد فضل به گزارش يک خبر از حمّاد بن عيسي و استاد ديگرش ابن ابي عمير اقدام كرده است ^۵ .
و. صفوان بن يحيي: كشّي آن هنگام كه نام هيجده نفر از اساتيد ابن شاذان را بر مي‌شمارد، به صفوان بن يحيي نيز اشاره مي‌کند ^۶ . طبق پژوهش آماري، نقل فضل از وي حداقلّ در الكافي 208، تهذيب الاحكام 84 و الاستبصار 28 روايت است. در كتب حديثي ديگر نيز، نقل فضل از وي اتفاق افتاده است ^۷ . به علاوه، در نگاشته‌هاي خود ابن شاذان گزارش از او به فراواني به چشم مي‌‌خورد ^۸ . اين شخصّيت والامقام ـ كه از اصحاب اجماع، مشايخ ثقات و اعاظم صحابيان ائمّه عليه السلام به شمار مي‌آيد، در سال 210 براي ديدار امام جواد عليه السلام به مدينه رفت و در همان جا وفات کرد و دفن شد ^۹ . تلّقي يک خبر از سوي فضل از دو استادش صفوان بن يحيي و ابن ابي عمير بالغ بر شصت مورد است.
ز. نصر بن مزاحم: وي در عِداد اساتيد ارجمند فضل جاي گرفته و در منابع روايي حداقلّ سه روايت از وي نقل كرده است. نصر بن مزاحم در سال 212 فوت نموده است ^۱۰ .
ح. محمّد بن ابي عمير : وي از اصحاب اجماع و مشايخ ثقات شمرده شده و تأثير فوق العاده‌اي در شخصيت مستعدّ ابن شاذان و رشد همه جانبه وي داشته است. وي در ابتدا به همراه پدرش و پس از آن به تنهايي به حضور وي رفته و بيشترين دوران تحمّل و نقل حديث را از او دارد. در الكافي حداقلّ 268 و در تهذيب الاحكام 87 و در الاستبصار 24 روايت فضل از ابن ابي عمير گزارش شده است. بر اين آمار بايد ده‌ها خبر ديگر را كه وي از ابن ابي عمير نقل كرده، افزوده گردد ^۱۱ . وي سال 217 درگذشته است ^۱۲ .