و مستند اين نوع از استخاره، دو روايت است، كه يكى از طريق شيعه روايت شده، وليكن اشتباهى در متن آن هست و ديگرى از طريق عامّه منقول است. ^۱ وليكن در امثال اين امور، به احاديث ضعيفه و عامّيّه مستند شدن، قصورى ندارد و اين حقير شكسته، در امور مشتبهه كه حيرت در آن به هم رسيده، به اين عنوان استخاره نموده ام و بسيار بوده كه آياتِ مناسبه منطبقه بر آن واقعه آمده كه صريح در خوبى يا بدى بوده و آخر، خيريّت يا شرّيّت آن، به ظهور پيوسته. و اللّه تعالى هو الموفّق.
طريق دوم: از مفضّل بن عمر منقول است كه گفت: با جمعى از اصحاب در خدمت امام جعفر صادق عليه السلام نشسته بوديم، پس يكى از ايشان به خدمت حضرت عرض كرد كه: گاه هست اراده كارى مى كنيم، پس مصحف مجيد را بر مى داريم و حاجت خود را به خاطر مى آوريم و قرآن را مى گشاييم و بعد از آن به اوّلِ ورق اوّل نظر مى كنيم و به آن، استدلال بر نيك و بد حاجت خود مى كنيم؟ حضرت فرمود كه: مى دانيد كه به چه نحو بايد كرد؟ و اللّه كه نمى دانيد. گفتم: فداى تو شوم، چگونه بايد كرد؟ فرمود كه: هرگاه يكى از شما را حاجتى باشد و قصد آن داشته باشد، نماز جعفر را بجا آورد و دعايش را بخواند و چون فارغ شود، مصحف را بردارد و نيّت كند فرج آل محمّد را كه ظهور حضرت صاحب الامر عليه السلام در اين نزديكى خواهد شد و بگويد: اللّهمّ إن كان في قضائك و قَدَرك أن تُفرِّج عن وليّك و حجّتك في خلقك، في عامنا هذا أو في شهرنا^۲هذا، فأخرج لنا^۳آيةً من كتابك نستدلُّ بها على ذلك.
پس مصحف را بگشايد و هفت ورق را بگرداند و از پشت ورق هفتم، ده سطر بشمارد و نظر كند به سطر يازدهم، كه در آن جا امرى بر او ظاهر خواهد شد در آن مطلبى كه براى آن گشوده، پس مصحف را بر هم مى گذارد و بار ديگر براى حاجت خود قصد مى كند و مصحف مجيد را مى گشايد و به همان نحو كه مذكور شد، عمل مى كند، تا حاجت او ظاهر شود.^۴