نيطت البركة بأعجازه و بواديه، و حفّت بالكرامة أيّامه و لياليه، فأسألك بمحمّد و عليّ و فاطمة و الحسن و الحسين و عليّ و محمّد و جعفر و موسى و عليّ و محمّد و عليّ و الحسن و الحجّة القائم عليهم السلام ، أن تصلّي على محمّد و عليهم أجمعين، و أن تخيِّر لي فيه خيرةً تردّ شَموسه ذلولاً، و تقيّض أيّامه سروراً. اللّهمّ إن كان أمراً فاجعله في قبضة الفرد، و إن كان نهياً فاجعله في قبضة الزوج.
پس تسبيح را مى گيرى و عمل مى كنى به آنچه مى آيد؛ يعنى اگر يك مى ماند، عمل مى كنى و اگر دو مى ماند، ترك مى كنى». ¹
طريق چهارم: فقير از جدّ علّامه ام مولانا محمّد باقر مجلسى ـ قدّس اللّه روحه ـ شنيده ام كه او از پدر بزرگوارش مولانا محمّد تقى و او از شيخ الاسلام و المسلمين، شيخ بهاء الملّة و الدين، محمّد العاملى و او از مشايخ كبارِ اجازه ـ قدّس اللّه أرواحهم ـ دست به دست داشته، تا آن كه به حضرت صاحب الامر ـ صلوات اللّه عليه و على آبائه ـ منتهى شده كه: در استخاره تسبيح، سه مرتبه صلوات بر محمّد و آل محمّد ـ صلّى اللّه عليهم ـ بفرستند و تسبيح را بگيرند و دو تا دو تا بشمارند، اگر طاق مى ماند، خوب است و اگر جفت مى ماند، بد است. ²
مؤلّف گويد كه: جدّ علّامه ام در رساله مفاتح الغيب گفته كه:
ظاهر رواياتِ سه طريق اوّل، آن است كه از سنگريزه اى چند يا دانه تسبيحى چند، دست كند و مشتى بردارد و بشمارد، به روشى كه متعارف است.
و بعضى از مشايخ ما ـ رضوان اللّه عليهم ـ تسبيح منظوم را در ميان كف مى گرفتند و دانه ها [را] كه در ميان كف واقع مى شد، مى شمردند كه طاق است يا جفت.
و اين نوع نيز با روايت، فى الجمله انطباقى دارد؛ امّا آنچه دست به دست، از اكثر مشايخ ديده و شنيده ايم، همان روش متعارف است كه ميان تسبيح را با انگشت بگيرند ـ اين است كلام آن فردوس مقام ـ.
و به گمان قاصر اين حقير خاسر، رواياتِ سه طريق اوّل نيز محمول است بر آن