طريق دوم: سيّد به طريق اهل سنّت، از ابن مسعود روايت نموده است كه او در استخاره، اين دعا را مى خوانده: اللّهمّ إنّك تعلم و لا أعلم، و تقدر و لا أقدر، و أنت علاّم الغيوب. اللّهمّ إنّ علمك بما يكون كعلمك بما كان، اللّهمّ إنّي قد ¹ عزمت على كذا و كذا.
و به جاى «كذا و كذا» حاجت خود را به عربى ذكر كند و اگر عاجز باشد از تأليف عبارت عربى، «على الأمر الذي علمت» بگويد، يا «على مقصدي» بگويد، پس تتمّه دعا را بخواند: فإن كان لي فيه خيرة للدين و الدنيا و العاجل و الآجل، فيسّره و سهّله، و وفّقني له و وفّقه لي، و إن كان غير ذلك فامنعني منه كيف شئت.
پس به سجده مى رفت و صد و يك مرتبه مى گفت: اللّهمّ إنّي أستخيرك برحمتك خيرةً في عافية.
پس در سه رقعه مى نوشت: خيرة من اللّه العزيز الحكيم لفلان بن فلان، أفعل على اسم اللّه و عونه ، و در سه رقعه ديگر مى نوشت: خيرة من اللّه العزيز الحكيم لفلان بن فلان، لا تفعل، و الخيرة فى ما يقضي اللّه .
و به جاى «فلان بن فلان» اسم خود و اسم پدر خود را بنويسد. ²
پس رقعه ها را در زير سجّاده مى گذاشت و چون از نماز و دعا فارغ مى شد، يك يك از آنها را بيرون مى آورد و هر يك كه بيشتر بيرون مى آمد، به آن عمل مى كرد. ³
طريق سوم: ايضاً سيّد، به طريق اهل سنّت از جابر انصارى روايت كرده است كه گفت:
حضرت رسالت صلى الله عليه و آله استخاره را به ما تعليم مى فرمود، چنانچه سوره هاى قرآن را تعليم مى فرمود و مى فرمود كه: هر گاه احدى از شما اراده كارى بكند، دو ركعت نماز بكند غير نمازهاى واجب، پس بگويد: اللّهمّ إنّي أستخيرك بعلمك، و أستقدرك بقدرتك، و أسألك من فضلك العظيم؛ فإنّك تقدر و لا أقدر، و تعلم و لا أعلم، و أنت علاّم الغيوب. اللّهمّ إن كنتَ تعلم