و به آن عمل نمايد. ¹
سوم: ايضاً سيّد مرسلاً روايت كرده در صفت قرعه به تسبيح كه:
سوره حمد را يك نوبت و «إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ» را يازده نوبت بخواند، پس اين دعا را بخواند: «اللّهمّ إنّي أستخيرك لعلمك بعواقب الاُمور، و أستشيرك لحسن ظنّي بك في المأمول و المحذور. اللّهمّ إن كان الأمر الفلاني ـ و به جاى الأمر الفلاني، مطلب خود را نام برد ـ ممّا قد نيطت بالبركة أعجازه و بواديه، و حفّت بالكرامة أيّامه و لياليه، فخِر لي فيه خيرة تردّ شموسه ذلولاً، و تقيّض أيّامه سروراً. اللّهمّ إمّا أمر فأئتمر و إمّا نهي فأنتهي. اللّهمّ إنّي أستخيرك برحمتك خيرةً في عافية».
و رفيقى به هم رساند و خود «كردن» را و رفيق «نكردن» را به خاطر گيرند، يا بر عكس كه خود «نكردن» و رفيق «كردن» را به خاطر گيرد، ² پس در يك رقعه اسم خود را و در رقعه ديگر اسم رفيق را بنويسد و رقعه ها را در جايى پنهان كند. پس دست كند و يكى از آنها را به در آورد، هر يك كه بيرون آيد، به آنچه او در خاطر گرفته است، عمل نمايد. ³
مؤلّف گويد كه: ظاهراً چيزى از اين حديث ساقط شده باشد؛ زيرا كه در اوّل روايت، مذكور است كه اين عمل در خصوص صفت قرعه به تسبيح است و استعمال به تسبيح در اصل عمل، اصلاً ⁴ مذكور نيست.
و محتمل است كه لفظ قرعه به تسبيح، در اوّل حديث از زيادتى نسّاخ از روى سهو بوده باشد و اين بسيار غريب است.
و از اين غريب تر آن كه هيچ يك از علما، خصوصاً جمعى كه رسائل در باب استخاره نوشته اند، به اين دقيقه متفطّن نگرديده اند. واللّه تعالى يعلم.