يك كه زودتر از هم شكافته شود و بر روى آب آيد، به آن عمل مى كنى. ^۱
و اين طريق را سيّد در بعضى از كتب شيعه يافته و به روايتى نسبت نداده و به اين جهت، در مرتبه اعتبار سابقه نيست.
و بدان كه: در بعضى از رواياتِ طرق استخاره بندقه مذكور است كه بندق ها بايد در وزن، با هم مساوى ^۲ باشند و سرّ در اين باب آن است كه اگر مساوى نباشند، البتّه آن كه كوچك تر است، زودتر از هم شكافته مى شود و بر روى آب مى آيد.
و ايضاً بايد دانست كه ادعيه اين طرق را اگر در استخاره مطلقه بخواند، يا ادعيه استخاره مطلقه را با دعاهاى آن ضم نمايد، [يا] دعاهاى طريقى از اين طرق را در طريق ديگر بخواند، قصورى ندارد. و بالجمله چون در استخاره، مطلق دعا خواندن ـ هر چند منقول نباشد و تأليف خود باشد ـ جايز است، پس اگر كسى دعاهاى منقوله را در هر طريقى كه خواهد، مى تواند بخواند.

تذنيب

بدان كه اين اقسام استخاره كه مذكور شد، از آن جمله استخاره مطلقه ـ خواه مجرّد دعا و خواه با نماز و غسل و غير آن باشد ـ مخصوص صورت حيرت و تردّد نيست؛ چنانچه سابق بر اين، اشاره به آن شد، بلكه آنچه از احاديث در اين باب ظاهر مى شود آن است كه آدمى پيوسته در امور خود بايد توكّل بر حق تعالى نمايد و در جميع احوال، طلب خير از خداوند متعال بكند.
و باقى اقسام، مانند استخاره به قرآن مجيد و تسبيح و رقاع و بنادق، در صورت حيرت و تردّد مى باشد؛ اگر بد آيد، ترك كند و اگر ميانه آيد، مخيّر است و اگر خوب آيد، كردن آن خوب است و پشيمانى ندارد، امّا لازم ندارد كه البتّه ترك آن امر، بخصوص بد باشد.