و امّا معناى دوم، معناى خاصّ آن است كه بنا بر قول مشهور علما، تنها مخصوص مقام حيرت و ترديد در امور مهمّ است؛ بدين معنا كه مكلّف در برخى از امور و كارهاى مهمّ خود كه بين كردن و نكردن مردّد است و به قول برخى از محقّقان، به شرطى كه هيچ يك از طرفين امر، از ناحيه شرع و يا عقلا بر آن ديگرى ترجيح نداشته باشد، در اين صورت بهتر است به يكى از طرق وارد شده در استخاره تمسّك جسته، در صورت خوب بودن، آن كار را انجام دهد و الّا ترك نمايد.
و در خصوص معناى دوم نيز اخبار و روايات معتبرى در منابع شيعه و سنّى نقل شده است كه در متن همين رساله با اكثر آنها آشنا خواهيم شد.

پيشينه تأليفات و تصنيفات در خصوص استخاره

تأليفات و تصنيفاتى كه در طول تاريخ اسلام، در مورد استخاره و طرق آن نوشته شده، معمولاً به يكى از دو صورت مختلف است. صورت اوّل تقريبا در قالب بخش ها و يا فصولى عمده از مجموعه هاى فقهى يا روايى يا دعايى است كه ما به موارد بارز و مهمّ اين دسته از آثار در هر يك از فريقين شيعه و سنّى اكتفا مى كنيم. منابع شيعه از اين قرار است:
1. المحاسن برقى، تحت عنوان «باب الاستخارة» (ج2، ص598).
2. الكافى كلينى، تحت عنوان «باب صلاة الاستخارة» (ج3، ص470).
3. فقه الرضا عليه السلام ، تحت عنوان «باب صلاة الاستخارة» (ج3، ص152).
4. من لايحضره الفقيه شيخ صدوق، تحت عنوان «باب صلاة الاستخارة» (ج1، ص562).
5. المقنع شيخ صدوق، تحت عنوان «باب صلاة الاستخارة» (ج1، ص151).