امام عليه السلام است براى زيارت . و در عبارت محمّد بن مسلم كه رواى حديث و زيارت است ، تعرّضى بر اين مطالب نيست و شايد از همين جهت است كه مجلسى در مزار بحار ^۱ و تحفه ^۲ تأمّل كرده در مختص بودن زيارت مزبور به روز مولود اگر چه علاّمه نورى در تحية الزائر از تأمّل مجلسى تعجّب مى نمايد و زيارت را از زيارات مخصوصه مى شمارد . ^۳ ولى از آن جايى كه على بن طاووس و قبل از او مفيد و بعد از او شهيد ، چنانچه مجلسى در بحار نقل كرده، عبارت سابقه را ذكر كرده اند و اين سه عالم جليل، اجلّ از آن اند كه تصرّفى من حيث لايعلم نمايند. مظنون است كه روايتى ديده اند يا در نقل حديث از محمّد بن مسلم تقديم و تأخيرى در عبارت واقع شده .
4 . روايت واقدى است و آن حديثى است طولانى كه در كتاب فضايل منسوب به شاذان بن جبرئيل قمى مذكور است و علاّمه نورى بدان تمسّك كرده و گفته :
اگر چه روايت، مستند به معصوم نيست، ولى چون شامل است بر مطالبى كه جز حجّت هاى خداوند نتوانند نقل كرد ، مثل وحى رسيدن به ملائكه در ايّام حمل به امورى و غير آن ، لابد آن خبر از آن خانواده بيرون آمده .
ولى چون نسبت كتاب فضايل و روضه به شاذان بن جبرئيل نزد حقير بديهى البطلان است ؛ زيرا كه شاذان از رجال اواخر مئه سادسه و از اقران ابن ادريس است و در كتاب روضه و فضايل از سنه 652 خبر مى دهد و موقع، مقتضى ذكر آن نيست ، لهذا خبر واقدى را از ادله معتبره نمى توانم بشمارم و استدلالى كه علاّمه نورى بر وثاقت كرده ، ضعفش بر متأمّل پوشيده نيست و مقتضى است كه هر خبر كذايى را مأثور از امام معصوم دانيم . و ايضا علاّمه مزبور تمسّك كرده است به بعض اخبار كه در استحباب روز هفدهم ماه وارد شده و چون آن اخبار يا قول بعض علما اخبار در استحباب روزه روز مذكور ، دليل مدّعا نمى تواند بشود ، ما به ذكر آنها نپرداختيم . بلى به اعتماد اخبار ديگر مى توان گفت كه علّت استحباب روزه روز معهود، همانا مَقدم