شرفياب شدم از حضور در خدمت حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روز نوروز . آن حضرت فرمودند كه : آيا مى شناسى اين روز را ؟
عرض كردم : فدايت شوم ! امروز روزى است كه عجم آن را تعظيم نمايند و براى همديگر هديه مى فرستند .
آن حضرت فرمود كه : نيست اين مگر به جهت امرى قديم كه من تفسير مى نمايم براى تو .
پس فرمود : روز نوروز، آن روزى است كه خداوند گرفت در آن روز ميثاق از بندگان خود كه عبادت او را نمايند .
تا اين كه مى فرمايد :
و روزى است كه جبرئيل بر پيغمبر صلى الله عليه و آله وسلم نازل شد و روزى است كه حمل نمود حضرت رسول صلى الله عليه و آله وسلم امير المؤمنين عليه السلام را بر دوش خود كه بت ها را از پشت بام مكّه برانداخت و روزى است كه امر فرمود پيغمبر اصحاب خود را كه بيعت نمايند به على عليه السلام به امير المؤمنين بودن . و آن روزى است كه بيعت شد بر امير المؤمنين عليه السلام بيعت دويم ـ منظور روز خلافت ظاهرى است ـ و آن روزى است كه ظفر يافت آن حضرت بر اهل نهروان و ذو الثديه را كشت و آن روزى است كه قائم ما در آن ظهور مى نمايد .
تا اين كه فرمود : حفظ كرد آن روز را عجم و ضايع كرديد شما آن را و فرمود كه : پيغمبرى از پيغمبران بنى اسرائيل از پروردگار خود سؤال كرد كه چگونه زنده مى كند آن قومى را كه خارج شدند (اشاره است به آيه شريفه كه جماعتى را كه از ترس مرگ خارج شدند و خداوند حكم فرمود كه بميرند و مردند ، پس به دعوت پيغمبرى زنده شدند) . پس وحى فرمود خدا كه آن پيغمبر آب بپاشد بر آنها در اين روز و آن اوّلين روز است از سال فرس ، پس زنده شدند و آنها سى هزار نفر بودند و به اين جهت آب پاشيدن در نوروز سنّت شد... تا آخر حديث .^۱
و در ايّام مذكوره در اين حديث شريف چهار روز معيّن التاريخ هست :
اوّل روز مبعث ، يعنى بيست و هفتم رجب ؛ دويم روز هيجدهم ذى حجّه از سنه