او اين نسخه را بر على بن على بن محمد بن طى خوانده و پس از پايان در 4 رمضان 851 ق اجازه روايت آن را دريافت كرده است. ۱
نسخه جبعى تا سال ها در خاندان او باقى ماند به گونه اى كه در اوايل سده 11ق در اختيار شيخ بهايى قرار گرفت. وى نيز آن را به محمدتقى مجلسى سپرد و پس از او به دست پسرش محمدباقر و بعدها نواده اش محمدحسين خاتون آبادى رسيد.
محمدباقر مجلسى به هنگام يادكرد طريق وجاده اش در روايت صحيفه به اين سخن اشاره مى كند:
فأمّا من طريق الوجادة، فإني وجدتها بخط والدي العلامة ـ قدس اللّه روحه ـ وقد نقلها من خط الشيخ صاحب الكرامات والمقامات شمس الدين محمد جد شيخنا البهائي ـ قدس اللّه أرواحهم ـ وقد يسّر اللّه لي هذه النسخة الشريفة، وعرضت أنا أيضا نسختي عليها و هي الآن عندي، ونقلها هو من خط الشيخ السعيد الشهيد محمد بن مكي نوّر اللّه ضريحه. ۲
از آن جا كه بعدها اين نسخه اساس نسخه مجلسى اوّل و دوم قرار گرفت، همه نسخه هايى كه در اوايل سده 11 ق كتابت شدند در واقع نسب بدان مى برند و به تعبيرى مادرْنسخه تمامى كتابت هاى بعدى صحيفه است.
محمدحسين خاتون آبادى، سبط علامه مجلسى كه نسخه جباعى در اختيار او قرار گرفته بود، ۳ در اين باره مى نويسد:
1.براى متن ر . ك: همان، ج ۱۰۷، ص ۲۱۳.
2.ملحقات صحيفه سجاديه، محمدباقر مجلسى، كتاب خانه مجلس شوراى اسلامى، ش ۹۹۶۲، برگ a۱۷۰. مجلسى در ابتداى آن نوشته كه طرق روايت خود را به تفصيل در جلد ۲۵ بحار الأنوار و الفرائد الطريفة ذكر كرده است ، بنا بر اين در اين جا برترين و مطمئن ترين آنها (أعلاها وأوثقها) را مى آورد.
3.مناقب الفضلاء، مير محمدحسين خاتون آبادى، تحقيق جويا جهانبخش، در ميراث حديث شيعه، قم، دار الحديث، ۱۳۷۸ش، ج ۴، ص ۵۰۳.
