پيش از دست نوشته جبعى در سال هاى ميانى سده نهم هجرى (851 ـ852) هيچ نشانى از اين مجموعه دعاهاى الحاقى در دست نيست.
ابراهيم بن على كفعمى (905ق) مؤلّف پركار نيايش نامه ها و مجموعه هاى دعايى شيعى نيز در 3 مورد به صحيفه سجاديه توجه خاص داشته است:
1. تمامى متن آن را در انتهاى كتابش البلد الأمين و الدرع الحصين گنجانده و حواشى تحقيقى مفصلى بر آن نگاشته كه بسيار خواندنى و پرفايده است. وى در 865ق از اين كار فراغت يافته و آن را الفوائد الشريفة في شرح الصحيفة خوانده است. ۱ كفعمى در پايان، فهرست مفصلى از منابع خود را به دست داده كه به گفته خودش بسيارى از آنها را نه گوش ها شنيده و نه دست ها لمس كرده است. اين فهرست در پايان نسخه كاشف الغطاء هم تكرار شده است. ۲
2. هم اكنون دو دست نويس صحيفه سجاديه را به خط او سراغ داريم كه يكى از آن دو در كتاب خانه ناصريه لكهنو ۳ و ديگرى در كتاب خانه عمومى كاشف الغطاء در نجف اشرف نگهدارى مى شده است.
1.ر . ك: الذريعة، ج ۱۳، ص ۳۴۶ و ج ۱۶، ص ۳۴۳ و ۳۴۶ـ۳۴۷. علاوه بر نسخه هاى البلد الأمين نسخه اى از اين حواشى به صورت جداگانه در آستان قدس رضوى نگهدارى مى شود. براى مشخصات آن ر . ك: فهرست كتب خطى كتاب خانه آستان قدس رضوى، مشهد، آستان قدس رضوى، ۱۳۴۴ش، ج ۶، ص ۲۷۴.
2.ظاهرا كفعمى به كتاب خانه اى وسيع و نفيس دسترسى داشته است. وى در كتاب هاى ديگرش هم به اين مطلب اشاره كرده است. مثلاً در پايان مجموع الغرائب و موضوع الرغائب، كه كشكول مطالب پراكنده اش بوده، مى نويسد: «جمعته من كتابنا الكبير الذى ليس له نظير و جمعته من الف مصنف و مؤلّف».
ر . ك: مجموع الغرائب و موضوع الرغائب، تحقيق: سيد مهدى رجايى، تهران، مؤسّسه انصار الحسين، ۱۴۱۲ق. و براى نسخه هاى خطى آن فهرستگان نسخه هاى خطى حديث و علوم حديث شيعه، على صدرايى خويى، قم، دار الحديث، ۱۳۸۴ش، ج ۵، ص ۴۲۳.
3.تاريخ صحيفه سجاديه، ميرزا احمدحسن صاحب قبله كاظمينى، لكهنو، ۱۹۵۱م، در مقدمه صحيفه سجاديه به اردو. به نقل از عالمان صحيفه نگار، ص ۱۱۲. براى ابيات مير محمد عباس و احمدعلى حسينى اعرجى در وصف صحيفه كفعمى به همين منبع رجوع كنيد.
