ب) تصحيح يک لغزش: برخى مفسّران، «نُنْسِها» را مهموز اللام و از باب «نسأ» گرفتند، که اصل آن «أو نُنْسِئْها» بود، همزه اش که ـ به جهت عطف بر «نَنْسَخْ» ـ ساکن بود، تخفيف حذفى پيدا کرد و «نُنْسِها» شد ^۱ ، ليکن اين وجه صحيح نيست؛ زيرا قاعده تخفيف همزه در چنين جايى، تنها جَواز تخفيف به قلب است، نه تخفيف به حذف (شرح النظّام على شافية ابن الحاجب: 250 ـ 251 ؛ گفتار نجم الائمّة شيخ رضىّ در شرح الشافية:ج2 ص32) ^۲ . با تخفيف به قلب نيز در حالت جزمى، «أو نُنْسيها» مى شود، چون«ى» حرف علّه، يعنى حرف اصلى، نيست تا جزمش به حذف باشد، بلکه «ى» منقلب از همزه است. به عبارت ديگر، همزه «نُنْسِئْها» با سکونش تخفيف قلبى مى يابد و همزه، قلب به ياء مى گردد و در حالت جزمى، «نُنْسيها» مى شود؛ ديگر سببى براى حذف ياء باقى نمى ماند.
همچنين اين پندار صحيح نيست که گفته شود: اين جزم به حذف، از باب اعطاى حکم مشابه چيزى به آن است. چنان که ابن هشام در آغاز باب هشتم «مغني اللبيب» مى گويد:
قاعده نخست: گاهى چيزى حکم چيز ديگرى را که در لفظ يا در معنا و يا در هر دو همانندش است، مى گيرد... (مغني اللبيب: ص632). ^۳ . بنابراين تنها کسانى مى توانند فقره معطوف بر «نَنْسَخْ» را به معناى «تأخير» بگيرند که آن را همانند ابن کثير و ابو عمرو، «نَنْسَأها» خوانده باشند ( النشر في القراءات العشر: ج 2 ص 220 ؛ التبيان في تفسير القرآن: ج1 ص392 ؛ مجمع البيان في تفسير القرآن: ج1 ص346).

2/5 ضعف تفسير اِنساء به ترک

برخى، «نُنسِها» را از نسيان، به معناى ترک گرفتند، نه به معناى فراموشى. ليکن اين وجه علاوه بر ضعف، موجب سقوط شديد آيه از مرتبه بلاغى اش مى گردد.