عبادات، تربيت و مهذب گشت، رغبتي به آزار و اذيت مردم پيدا نميکند. درنتيجه، مردم از جانب او در آسايش‌اند.
تطبيق دادن اين عبارت در حوزه خانواده نيز به سهولت امکان پذير است. اگر همه اعضاي خانواده با انجام عبادات، به تربيت نفس خويش بپردازند، هرگز حاضر نخواهند شد عزيزان خود را اذيت کنند و بالاتر از اين، نفس مهذب آنها رغبتي بر انجام اين کار پيدا نميکند.
با توجه به مطالبي که آمد، «المؤمن بدنه منه في تعب و الناس منه في راحة» اين واقعيت را مي‌رساند که مؤمن با عبادات، جسم و نفس خود را به سختي مياندازد تا مردم از جانب او آزاري را متحمل نشوند. بدين ترتيب، هنگامي که مردم در راحتي باشند و از کمک و ياري مؤمن برخوردار، از او رضايت دارند و چه رضايتي بهتر از اين که رضايت خداوند را نيز به دنبال دارد. در اين شرايط، مؤمن نيز از زندگي خود، احساس رضايت کامل ميکند؛ چون واکنش مناسبي را به مدد نيروي ايمان خود در آن موقعيت داشته است.
در پايان، دوباره به اين نکته اشاره مي‌کنيم که همه اين واکنشها، نتيجه ايمان است. اگر ايمان نباشد، هيچکدام از اين عملکردها به شکل کاملش نيز محقق نخواهد شد، که در نتيجه، رضايتي وجود نداشته، محيط زندگي انسان به گونهاي ميشود که به سختي ميتوان آن را تحمل کرد. در حقيقت، اگر انسان ميخواهد به آن رضايتي برسد که خواهانش است، بايد ايمان را به عنوان سرمايه وجودي خود بپذيرد و سعي و تلاش کند تا خود را بدان مزين نمايد و به رضايت پايداري از زندگيش نايل گردد.