کبود رنگي نگاه کند که پر از آب است. پس فکر کن که چرا خداوند رنگ آسمان را به رنگ سبز مايل به سياه (کبود) قرار داده است، که مکرّر نگاه کردن به آن، بر چشمها ضرر نرساند (بحار الأنوار: ج3 ص111 ؛ آئين بهزيستي اسلام: ج2 ص83).

حاصل کلام:

از تأمّل در آيات و روايات به وضوح به دست ميآيد که:
رنگها، حسن و قبح ذاتي ندارند و هر رنگ، داراي جنبههاي رواني مثبت و گاه منفي، در بسترهاي متفاوت ميباشد. قرآن، انطباق وحي با واقعيت است و فطرت انساني، با کلام خداوند متعال، همواره يکسو و هم جهت است. بهترين رنگها از جانب خداوند متعال، در قرآن کريم (سوره مبارکهي بقره: آيه 138)، اينگونه معرّفي شده است:
صِبغَةَ اللهَ وَ مَن أَحسَنُ مِنَ اللهِ صِبغَة وَ نَحنُ لَهُ عابِدون؛ بهترين رنگها، رنگ خدايي است و ما براي او بندهايم.
امام صادق عليه السلام در اين زمينه ميفرمايد:
الصِّبغَةُ هِيَ الإسلام؛آن رنگآميزي، اسلام است ( اصول کافي: ج۳ ص۲۳).
و بندگي ما، تنها با رنگ خدايي معنا دارد و بس.

سخن آخر

اگر چه بحث در زمينه آفرينش شگفت رنگها، صاحبان فکر را به سوي صانع متعال مي‌کشاند، و دنياطلبان را نيز مدهوش خود ميسازد و ارتباط آنان را با عالََم بالا قطع ميکند، ليکن به ياد داشته باشيم که از تعلّق رنگها خارج شدن و به بيرنگيهاي معنوي دل سپردن، خود بهترين نوع رنگ گرفتن است. که البته اين نيز، مقولهاي ديگر است، و از خداوند توفيق درک اين مقام را ميطلبم.