خود ، از باورمندان جهان بينى توحيدى است ـ ، با كمك خرد و تعقّل خويش و برپايه استدلال هاى پيشين ، براى ردّ ديدگاه دهريون ، اين اصول را اثبات مى كند:
1. بايد در برنامه مدبّرانه عالم خلقت ، گروهى از مردمان (اكثريت) ، خردمند آفريده شده باشند تا بتوانند مسئوليت هاى بزرگى را كه در سايه قوانين الهى تنظيم شده ، بپذيرند ^۱ و به سوى تشكيل آرمان شهر الهى حركت كنند.
2. اگر اكثريت يا همگى مردمان ، خردمند و سالم آفريده نشوند ، آفرينش انسان بيهوده خواهد بود ^۲ و اين ، به تدبير الهى آسيب مى زند.
3. اين گروه فراگير يا غالب در ميان مردمان ، براى پى بردن به وجود خالق جهان و شناخت يگانگىِ او از طريق گونه هاى فراوانى از نعمت ها و دلايل و نشانه ها كه ايشان را به سوى تسليم در برابر حاكميت خداوند دعوت مى كند ، ^۳ نيازمند عقل و خردند.
4. آن ها براى درك حاكميت خدا بر خود و ربوبيت او بر جان خويش نيز ، به همين ابزار (خرد) ، نياز دارند . ^۴
5. خداوند حكيم ، ايشان را به شناخت خود دعوت كرده تا مبادا او و دين او و قوانينِ نازل شده از سوى او را ندانند و نشناسند. از اين رو ، در آياتى مانند : «أَلَمْ يُؤْخَذْ عَلَيْهِم مِّيثَاقُ الْكِتَابِ أَن لَايَقُولُواْ عَلَى اللَّهِ إِلَا الْحَقَّ»^۵ و نيز «بَلْ كَذَّبُواْ بِمَا لَمْ يُحِيطُواْ بِعِلْمِهِ»^۶ ناآگاهى نسبت به خود و به دين و قانون خود را مباح نكرده و نكوهيده است ؛ چرا كه چنين جمعيتى نادان و ناآگاه را توان حركت به سوى آرمان شهر دينى نيست. ^۷