خداوند است . ¹
حتّى براى نوع استفاده از آن هم ، دستورهايى از ائمّه عليهم السلام داريم . مثلاً امام زين العابدين عليه السلام صد دينار طلا مى داد و يك شتر نجيب براى سوار شدن مى خريد تا عزّت و احترام او محفوظ بماند. ²
حتّى از نشانه هاى سعادت مؤمن، داشتن يك چهارپا دانسته شده است كه براى برآوردن نيازهاىِ خود و حقوق برادرانش از آن استفاده مى كند :
مِن سَعادَةِ المُؤمِنِ دابَّةٌ يَركَبُها فى حَوائِجِهِ وَ يَقضى عَلَيها حُقُوقَ إخوانِه . ³
پيامبر صلى الله عليه و آله مى فرمود:
حيوان ، به گردن صاحب خود، شش حق دارد: هرگاه از آن پياده شد ، علفش بدهد ؛ هرگاه از آبى گذشت، به آن آب بدهد ؛ بى دليل آن را نزند ؛ بيشتر از قدرتش آن را بار نكند ؛ بيشتر از توانش آن را راه نبرد ؛ مدّت زيادى روى آن درنگ نكند . ⁴
همچنين پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود:
لا تَضرِبُوا الدَّوابَّ عَلى وُجُوهِها فَإنَّها تُسَبِّحُ بِحَمدِ اللّه ؛ ⁵ به صورت حيوانات ، ضربه نزنيد ؛ زيرا آنها خداوند را حمد و تسبيح مى گويند .
دليل آن از زبان امام صادق عليه السلام اين گونه آمده است :
لِكُلِّ شَى ءٍ حُرْمَةٌ وحُرمَةُ البَهائِمِ فى وُجُوهِها ؛ ⁶ براى هر چيزى حرمتى است و حرمت چهارپايان ، در صورتشان است .
آنچه از روايات برمى آيد ، اين است كه در گذشته ، با آهن گداخته ، صورت