فساد باطنى است. علّامه مجلسى معتقد است كه منظور از «كانت فاسده» ، يعنى به وسيله كفر و جهل و ضلال و ظلم و جور ، فاسد شده بود. ^۱
ملّا صالح مازندرانى نيز بر اين عقيده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله زمانى برانگيخته شد كه اهل زمين ، كافر بودند و مؤمن ظاهرى هم در بين ايشان نبود و هر چه بين مردم بود ، هرج و مرج و قتل و نهب و فساد و شايعه بود. ^۲
به دليل عقلى هم مى توان دريافت كه منشأ بسيارى از اعمال انسان ، به درون انسان مربوط مى شود : «إنّما الأعمال بالنّيات» ؛ بنا بر اين ، فساد درونى ، موجب فساد ظاهرى مى شود. ^۳
بر اساس بعضى از روايات، كسانى در زمين فساد مى كنند كه از امامان معصوم عليهم السلام برائت جسته ، اعتقاد به امامت كسانى دارند كه خدا مخالفتشان را واجب كرده است ؛ زيرا اگر اعتقاد به امام عليه السلام ، واجب الإطاعة باشد و از طرفى ، حكومت عدل الهى برپا باشد ، زمين و آسمان ، بركاتشان را بر مردم نازل مى كنند. همان طور كه امير مؤمنان عليه السلام مى فرمايد :
بِنا يَفتَحُ اللّهُ و بِنا يَختِمُ اللّهُ و بِنا يَمحُو ما يَشاءُ ، و بِنا يَثبُتُ، و بِنا يَدفَعُ اللّهُ الزَّمانَ الكَلِبَ وَ بِنا يُنَزِّلُ الغَيثَ ، فَلا يَغُرَّنَّكُم بِاللّهِ الغَرُورُ ، ما أنزَلَتِ السَّماءُ قَطرَةً مِن ماءٍ مُنذُ حَبَسَهُ اللّهُ عز و جل و لَو قَد قامَ قائِمُنا لأنزَلَتِ السَّماءُ قَطرَها، و لَأخرَجَتِ الأرْضُ نَباتَها و لَذَهَبَتِ الشَّحناءُ مِن قُلُوبِ العِبادِ ، و اصطَلَحَتِ السِّباعُ و البَهائِمُ حَتّى تَمشى المَرأةُ بَينَ العِراقِ إلى الشّامِ لا تَضَعُ قَدَمَيها إلّا عَلى النَّباتِ و عَلى رَأسِها زينَتُها لا يُهَيِّجُها سَبُعٌ ولا تَخافُه .^۴
انسان ، با آلوده كردن محيط زيست ، موجب اختلال در توازن و هماهنگى طبيعت