اجتماعى ، ملاك رفتار غير عادى باشد، همان مى شود كه روان شناسى علمى معاصر ، با رفتار ناپسند همجنس گرايى ـ كه ضدّ فطرت انسانى است ـ ، صورت داده است :
انجمن روان پزشكى امريكا تا سال 1974 م (يعنى در اوّلين و دومين راهنماى تشخيص و آمارى اختلال هاى روانى : DSM-I)و (DSM-II ، همجنس گرايى را به عنوان يك بيمارى روانى معرفى مى كرد ؛ امّا در ويراست تجديد نظر شده اين راهنما (DSM-III-R) كه در سال 1987 م ، منتشر شد، آن را از گروه بيمارى ها و اختلال هاى جنسى كنار گذاشت .
حذف اين انحراف اخلاقى از فهرست كژكارى هاى جنسى ، نتوانسته است باور بيشتر مردم مغرب زمين را نسبت به اين رفتار و روش ، تغيير دهد.
در سال1998 م ، ترنت لات ، ^۱ رهبر اكثريت سناى امريكا ، اظهار كرد كه همجنس گرايى ، همانند الكليسم و جنون دزدى ، نوعى اختلال رفتارى است كه بايد درمان شود . حتى جرى فلاول ، ^۲
يكى از برنامه ريزان امور اجتماعى امريكا، هم عقيده با بسيارى از مردم آن ديار، حادثه يازدهم سپتامبر 2001 م ، را كيفر الهى به افزايش همجنس گرايى در غرب دانست. كمى بعد ، فلاول ، به خاطر فشارهاى طرفداران متنفّذ اين زشتكارى اخلاقى، مجبور شد كه از همجنس خواهان ، پوزش بطلبد! ^۳
كاستلو تيمونى و كاستلو جوزف ، در كتاب روان شناسى نابه هنجارى ، اين گونه مى نويسند:
با وجود اين كه انجمن روان پزشكى امريكا، در آخرين طبقه بندى خود، همجنس گرايى را از فهرست بيمارى ها حذف كردند ، امّا در امريكا بيشتر مردم ، آن را به شدّت محكوم مى كنند و ممالك اسكانديناوى ، قويا با آن مخالفت مى ورزند . ^۴