فرمود :
حبّ زنان ، يكى از گونه هاى حبّ دنياست ؛ هم رديف حسد و حرص و رياست و راحت طلبى و... .
امام عليه السلام همچنين مى فرمايد :
دنيا ، دو دنياست : يكى براى دفع ضرورت و ديگرى دنياى نفرين شده است .^۱
در تأويل اين حديث ، بايد گفت: همچنان كه دنيا ، وسيله اى براى رسيدن به آخرت است و در آن مى توان هم بدى كرد ، هم خوبى ، زنان نيز واسطه بدى و خوبى اند و بسته به اين كه مردان ، چه نوع برداشتى از وجود زن داشته باشند ، خود را بهشتى و جهنمى مى كنند . حبّ زنان ، در صورتى كه شهوت پرستى باشد و غفلت از ياد خدا را ايجاد كند ، نكوهيده است ؛ دوستى اى كه موجب حسن رفتار و زندگى مسالمت آميز باشد و از آن ، لذّات طبيعى منظور باشد ، پسنديده است . چنان كه پيامبر صلى الله عليه و آله نيز مى فرمايد :
از دنياى شما ، سه چيز را دوست دارم : زن ، بوى خوش و نماز .
اين ، نمايانگر اهمّيت زوجيت و توجّه به دنيا در روال طبيعى آن است .
در جايى ديگر نيز جابر ، از امام باقر عليه السلام نقل مى كند كه :
... هر كه در دلش صافى خالصِ دين خدا در آمد ، دلش از آنچه جز آن است ، منصرف مى گردد ... اى جابر ! دنيا چيست؟ اميد دارى دنيا چه باشد و به كجا برسد؟ آيا دنيا ، جز خوراكى است كه خوردى يا جامه اى كه پوشيدى يا زنى كه بدان رسيدى؟^۲
قرار دادن زنْ در كنار خوراك و جامه ، مربوط به همان شهوت پرستى است كه شامل ثروت و جاه و مقام هم مى شود . در اين جا منظور اين نيست كه ارزش زن نيز اندازه خوراك و پوشاك است ، بلكه چنان كه يادآور شديم ، زن ، در نظر مردان عامل