و يا در نمونه اى ديگر، آن گاه كه شخصى از امام باقر عليه السلام در باره اين آيات مى پرسد :
«در دل هاى مؤمنان، آرامش را فروفرستاد» . ^۱«و آنها را با روحى از جانب خود ، تأييد كرده است» . ^۲
امام باقر عليه السلام ، هر دو آيه را به ايمان تفسير مى نمايد. شارح ، بر اين باور است كه اسناد سكينه به قلب در آيه ياد شده و نيز تفسير «سكينه» و «روح» از جانب امام باقر عليه السلام به ايمان، گواه بر آن است كه ايمان ، حقيقتى است كه رويش آن ، در قلب رخ مى دهد ^۳ ؛ چنان كه باز در روايتى ديگر ، امام صادق عليه السلام در تعريف ايمان فرموده است :
ايمان ، آن است كه در قلب پديد آمده باشد و اسلام ، چيزى است كه بر اساس آن ، ازدواج صورت مى گيرد .^۴
با مطالعه اين چند سطر كه در آنها ، ديدگاه شارح گزارش شده است، چنين به نظر مى رسد كه ايمان از منظر ملاصالح ، همان «تصديق» است و وى اقرار زبانى را در تعريف ايمان ، داخل نمى داند. با اين حال ، براى نتيجه گيرى نهايى ، بايد مجموع گفته هاى شارح را در شرح همه روايات ، بررسى كرد. برداشت شارح از چندين روايت ، چنين است كه اقرار زبانى نيز از شروط و اركان اساسى ايمان است. نمونه هايى از گفتار شارح در اين باره ، در ذيل خواهد آمد:
امام صادق عليه السلام در پاسخ به درخواست شخصى كه از حدود ايمان پرسيده بود، فرمود :
[حدود ايمان ، عبارت است از] گواهى دادن به يگانگىِ خداوند و رسالت پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و اقرار و اعتراف به هر آنچه وى از سوى خدا آورده است و... .