ندارد و دزد در زمان دزدى ، مؤمن نيست» . تو و يارانت ، به هر ديدگاهى كه مى خواهيد ، بگرويد . 1
اين روايت در أمالى شيخ مفيد ، با اندكى تفاوت آمده است. در آن جا آمده است كه پس از آن كه كلام امام باقر عليه السلام پايان يافت ، عمرو بن ذرّ از امام پرسيد: «پس آنها را چه بناميم؟» . آن حضرت در پاسخ فرمود :
به آن نامى كه خداوند آنان را خوانده است و به [نام] عملى كه بدان مرتكب شده اند. خداى تعالى فرموده است : «و مرد و زن دزد» و فرموده است : «زن و مرد زناكار» . 2
سه . از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه فرمود :
كسى كه زنا كند و كسى كه شراب بنوشد و كسى كه عمداً يك روز از ماه رمضان را افطار كند ، از [محدوده ]ايمان خارج است . 3
ظاهر روايات دسته دوم ، گوياى آن است كه ايمان ، با گناه ؛ بويژه گناه كبيره اى مانند زنا و دزدى ، قابل جمع نيست . به ديگر سخن ، گناه كبيره، بنده را از محدوده ايمان خارج مى كند. اين نكته كه فرد گناهكار در حين ارتكاب گناه كبيره ، از ايمان خارج است، مهم ترين و كليدى ترين نكته اى است كه از مجموع روايات اين دسته به دست مى آيد. اما اين روايات در باره بازگشت ايمان به قلب بنده و شرط ورود دو باره بنده به محدوده ايمان، ساكت هستند.
دسته سوم : در اين دسته، دو روايت وجود دارد كه بر اساس آنها، ايمان تنها در حين گناه كردن ، از قلب بنده خارج مى شود.
يك . در روايتى ، امام صادق عليه السلام در باره ايمان فرد زناكار مى فرمايد :
1.همان، ص ۲۷۳.
2.اوائل المقالات فى المذاهب والمختارات، ص۲۷۵.
3.شرح اُصول الكافى، ج ۹، ص ۲۶۲.
