تا آن زمان كه بدان كار مشغول است، روح ايمان از او سلب مى شود ؛ اما آن گاه كه از آن كار دست كشيد ، ايمان به او باز مى گردد .
راوى مى پرسد: «اگر اين شخص ، باز هم قصد انجام دادن آن گناه را داشته باشد، چه طور؟» .
امام عليه السلام در پاسخ مى فرمايد:
نه [ ، ايمان از او سلب نمى شود] . آيا اگر كسى قصد دزدى داشته باشد ، تا زمانى كه دزدى نكرده ، دست وى بريده مى شود؟ .^۱
دو . در روايتى ديگر، شخصى از امام صادق عليه السلام چنين مى پرسد: «آيا زناكار در حين زنا ، مؤمن است؟» امام عليه السلام در پاسخ مى فرمايد:
نه، تا زمانى كه مشغول بدان كار است ، ايمان از وى سلب مى شود ؛ امّا پس از دست كشيدن از آن، دو باره ايمان به وى بر مى گردد .
راوى مى پرسد: « [ اگر ] وى قصد انجام دادنِ دو باره آن كار را داشته باشد، چه طور؟» . حضرت پاسخ مى دهد :
چه بسيار پيش مى آيد كه كسى قصد بازگشت به گناه دارد ولى گناه نمى كند .^۲
ظاهر روايات اين دسته نيز همانند دسته پيشين ، گوياى آن است كه شخص زناكار در حين گناه ، مؤمن نيست ؛ امّا بر خلاف روايات دسته نخست ـ حتى پس از ارتكاب گناه صغيره نيز توبه را شرط بازگشت ايمان مى دانستند ـ ، اين روايات بنده را پس از «دست كشيدن» از گناه كبيره اى مانند زنا ، مؤمن مى دانند.
دسته چهارم : اين دسته شامل رواياتى است كه برخى از گناهان را سبب فساد ايمان مى دانند.
يك . امام باقر عليه السلام در باره حسد فرمود :