نمى كنند و دست كم در برخى از موارد ، با ايمان قابل جمع هستند ؛ زيرا مسلّم است كه طبق صريح روايات ، از مؤمن نيز گناه سر مى زند و هر گناهى به هر حال ، مخالفت با دستور خداوند است.

چهار . كفر به معناى برائت جستن

امام صادق عليه السلام در ادامه روايتى كه در آن ، وجوه كفر را بيان فرموده است ، در باره وجه آخر كفر ، به چند آيه اشاره مى كند ؛ از جمله ، اين آيه :
«كَفَرْنَا بِكُمْ وَ بَدَا بَيْنَنَا وَ بَيْنَكُمُ الْعَدَ وَةُ وَ الْبَغْضَآءُ» . ^۱
قرآن كريم اين عبارت را از زبان حضرت ابراهيم عليه السلام حكايت كرده است و امام صادق عليه السلام در تبيين معناى جمله «كفرنا بكم» ، مى فرمايد : «يعنى تبرّأنا منكم». ^۲ در اين صورت ، معناى آيه چنين مى شود: «ما از شما بيزارى جستيم و بين ما و شما ، دشمنى و كينه پديدار گرديد» .
امام صادق عليه السلام به اين آيه نيز استناد فرموده است :
«إِنِّى كَفَرْتُ بِمَآ أَشْرَكْتُمُونِ مِن قَبْلُ» . ^۳
خداوند در اين آيه ، از زبان شيطان نقل كرده كه در روز قيامت ، از دوستان خود در دنيا برائت مى جويد. بر اساس همان سخن امام ، معناى آيه چنين خواهد بود: «من از اين كه شما پيش از اين ، مرا شريك خدا مى پنداشتيد ، بيزارى مى جويم» .
در واقع ، در اين وجه از كفر، بخشى از معناى لغوى آن در نظر گرفته مى شود ؛ ولى ناگفته نمانَد كه اين وجه از كفر ، كاربرد چندانى در آيات و روايات و اصطلاح علما و فقها ندارد.