پس نكته مهم و اساسى در اين جا (و به طور كلّى در فهم هر حديثى) آن است كه محور اصلى روايت ـ كه تكيه كلام بر آن بوده و گوينده، نسبت به فهماندن آن به مخاطبْ تأكيد دارد ـ چيست. حتّى در نوشته هاى معمولى و محاورات عادى و روزمرّه و يا نوشته هاى ادبى نيز چنين است و شايد اين مطلب، به عنوان يكى از اركان مهم در فهم مراد متكلّم، در هر زبانى مطرح باشد .
البته لحن گوينده در اين زمينه، نقش به سزايى دارد. حتّى مى توان گفت كه مهم ترين راه جهت شناخت اين كه گوينده، در كلامش بر چه چيز، تأكيد بيشترى دارد و براى او مهم است و محور اصلى كلامش را تشكيل مى دهد و در صدد فهماندن آن است، همان «لحن گفتار» است؛ امّا آنچه از احاديثْ به ما رسيده، نوشته هايى اند كه لحن گويشى ندارند و مى طلبد كه خواننده، در اين خصوص، دقّت بيشترى به خرج دهد .
ادّعاى ما در اين گفتار اين است كه : از طرف خدا بودنِ مطالبى كه در احاديث مورد بحث، به آيات قرآن ضميمه شده، محور اصلى كلام امام عليه السلام را تشكيل مى دهد. آنچه فهماندن آن به مخاطبان براى امام عليه السلام مهم بوده و بر آن تأكيد ورزيده و گاهى بر آن قَسم نيز خورده، همين نكته بوده و چون جزء قرآن نبودن اين مطالب براى گوينده و شنونده معلوم بوده، نيازى به بيان آن نبوده است .
هر دو نيز از اين امر، آگاهى داشته اند كه اگر اين مطالب به عنوان جزء آيات قلمداد شود، اين آيات را از فصاحت و بلاغت مى اندازد، علاوه بر اين كه با قطعياتى از معارف دين (مثل وعده حفظ قرآن توسط بارى تعالى از آفت تحريف و نيز حديث ثقلين و عرضه حديث به قرآن كه مهم ترين معيار نقد متنى و محتوايى مطرح شده