پاسخ دوم : پيامبر صلى الله عليه و آله در ابلاغ شريعت الهى، واسطه است و در راه انجام دادن كامل اين رسالت، بايد تمامى امور مربوط به شريعت و معارف خاص و عام را در حوزه اين دين الهى از طرف بارى تعالى دريافت و آن را ابلاغ نمايد .
پاسخ سوم : براى جلوگيرى از شبهه افكنىِ دشمنان و منافقان در جامعه اسلامى، بايد تفسير و تأويل آيات از طرف خدا مى آمد تا گفته نشود پيامبر صلى الله عليه و آله اين مطالب را از طرف خودش مى گويد، نه از طرف خداوند!
اين مطلب در خصوص برخى از آيات (مثل آيات مربوط به ولايت و تعيين جانشين پيامبر صلى الله عليه و آله )، نمود ويژه اى دارد و احتمال بسيار مى رفت (چنانچه واقع هم شد) كه گفته شود پيامبر صلى الله عليه و آله مى خواهد خاندان خود را بر جامعه اسلامى حاكم نمايد .
پس مى توان گفت كه خداوند، تفسير، آيات را خودش انجام داده است و طبق آيه اى كه بحث شد، ^۱ خداوند، خود بيان آيات را به عهده گرفت تا به اصطلاح، دفع دخل مقدّر شود و از اين شبهه، پيشگيرى گردد .
نتيجه اين مطلب، آن است كه مراد از روايات بسيارى كه مضمون آنها اختصاص داشتن علم به آيات قرآن و تفسير آنها به پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت گرامى اش عليهم السلام ، اين است كه اين علم الهى، از طرف خداوند متعال نزد آنها به وديعه گذاشته شده است و آنها براى دربرگرفتن اين علم و ارائه آن به مردم ، از جانب خداى متعال برگزيده شده اند، نه اين كه خودشان در اين زمينه مستقل باشند . اين مطلب را مى توان در احاديث بسيارى مشاهده كرد، از جمله حديثى از امام باقر عليه السلام كه مى فرمايد :
انّ من علم ما أوتينا تفسير القرآن وأحكامه.^۲
و نيز اين كه فرمود :