و به ما نرسيده است .
آنچه مورد دعوا و اختلاف نظر است كه آيا واقع شده است يا خير ، همين معنا از تحريف است.
شايد افراد نادرى ، پذيرش آن را مايه مباهات و نتيجه خوش فكرى خود دانسته اند و بر اساس آن ، اعتقادات و معارف دين خود را كامل ديده اند ، امّا بسيارى از علما ، آن را صريحا ردّ و انكار كرده اند و قرآن كريم را از هرگونه تحريف (از جمله تحريف به نقصان) مصون دانسته اند .
در اين ميان ، آنچه شگفت انگيز است ، متّهم شدن علما و بزرگان شيعه است به پذيرش چنين تحريفى از سوى برخى از به اصطلاح دانشمندان عامّه ۱ و تنها دليل و مدرك براى اين اتّهام ، وجود تعداد معدودى از روايات است كه اكثر قريب به اتفاق آنها ، از جهت سند و دلالت ، قابل ملاحظه اند و معانى ديگرى غير از تحريف را به راحتى مى توان از آنها برداشت نمود . اگر موردى نيز باشد كه قابل حمل بر هيچ معناى منطقى و صحيحى نشود ، بزرگان و علماى شيعه ، از پذيرفتن آنْ امتناع ورزيده اند و به خاطر تعارض آن با ادلّه محكم بر عدم تحريف قرآن ، آن حديث را كنار گذاشته اند . ۲
در حالى كه اگر كسى در مقام پيكار در آيد ، در منابع حديثى اهل سنّت ، روايات بسيارى را مى تواند بيابد كه بر تحريف قرآن (تحريف به نقصان) ، دلالت دارند و
1.البته جناب آقاى معرفت رحمه الله در كتاب صيانة القران من التحريف مى گويد : وهّابى ها در سال هاى اخير ، نسبتِ تحريفِ قرآن را متوجّه شيعه ساخته اند و علماى بزرگ و دانشمندان منصف آنها مى دانند كه با چند روايت در كتب حديثى ، نمى توان اين تفكّر را به گروهى نسبت داد (ر. ك : تحريف ناپذيرى قرآن، محمّد هادى معرفت، ترجمه : على نصيرى، فصل چهارم، گواهى صاحب نظران اهل سنّت به پيراستگى شيعه از قول به تحريف).
2.مقصود ، شخصيت هاى اصلى جامعه شيعه هستند كه در طول تاريخ تشيّع ، هميشه پرچمدار و ارائه كننده تفكّر اصلى و شاكله اساسى اين گروه بوده اند.
