برخى روايات نيز با «مدلولِ التزامى» ، بر اين مطلب دلالت دارند ، مثل رواياتى در امر به تبعيت از قرآن و سرلوحه زندگى قرار دادن آن و يا رواياتى در باب ختم قرآن، ثواب ختم آن، ترغيب به ختم آن، ختم آن در زمان ها و مكان هاى مختلف (مثل ماه مبارك رمضان و مكّه ، خصوصا بر روى كوه صفا) و يا رواياتى در باب ثواب قرائت سوره هاى مختلفِ قرآن . مسلّم است كه اگر قرآن و يا برخى از سوره هاى آن ناقص شده بود ، اين احاديث و ترغيب به اين ختم ها و قرائات ، جا نداشت.

5 . اتّفاق علماى بزرگ شيعه بر عدم تحريف قرآن

همان گونه كه مكرّر گفته شد ، دانشمندان و متفكّران بزرگِ شيعه در طول تاريخِ پُربار و استوارِ انديشه خود ، هيچ گاه به تحريف قرآنْ به عنوان يك فكر صحيح ، نظر نداشته اند ؛ بلكه هميشه با آن به مبارزه نيز برخاسته اند و بيان هايى همراه با استدلال در ردّ آن ايراد داشته اند . در اين جا به برخى از اين بيان ها به عنوان نمونه اشاره مى كنيم .
از جمله كسانى كه در اين زمينه از وى يادداشت به جا مانده، محدّث بزرگ و نامى شيعه، شيخ صدوق رحمه اللهاست. وى در كتاب الاعتقادات در ضمن بيان اعتقادات شيعه مى گويد:
اعتقادنا أن القرآن الذى أنزله اللّه تعالى على نبيّه محمّد صلى الله عليه و آله هو ما بين الدفّتين ، وهو ما فى أيدى الناس ، ليس بأكثر من ذلك ، ومبلغ سورة عند الناس مائة وأربع عشرة سورة ... ومن نسب إلينا أنا نقول إنّه أكثر من ذلك فهو كاذب. ^۱
در اين خصوص، شيخ طوسى رحمه الله ، عالم بزرگِ شيعى در عصر خود، به بيان ادلّه آن مى پردازد و در مقدمه تفسير التبيان مى گويد:
أما الكلام فى زيادته ونقصانه فمما لا يليق به ايضا ، لان الزيادة فيه مجمع على بطلانها والنقصان منه ، فالظاهر أيضا من مذهب المسلمين خلافه ، وهو الاليق