7 . حديث چهلم

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَألْتُ أبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام عَنْ قَوْلِ اللّهِ عز و جل الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا فَقَالَ أبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام اسْتَقَامُوا عَلَى الأئِمَّةِ وَاحِداً بَعْدَ وَاحِدٍ تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ المَلائِكَةُ ألّا تَخافُوا وَلا تَحْزَنُوا وَأبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِى كُنْتُمْ تُوعَدُونَ.
اين حديث، با دلالتى آشكار و روشن، در پى تفسير مورد استقامت مؤمنان است؛ يعنى بيان چيزى كه مؤمنان بر آن استقامت ورزيدند.

8 . حديث هفتادم

عَنْ أحْمَدَ بْنِ عُمَرَ الحَلّالِ قَالَ سَألْتُ أبَا الحَسَنِ عليه السلام عَنْ قَوْلِهِ تَعَالَى فَأذَّنَ مُؤذِّنٌ بَيْنَهُمْ أنْ لَعْنَةُ اللّه عَلَى الظّالِمِينَ قَالَ المُؤذِّنُ أمِيرُ المُؤْمِنِينَ عليه السلام .
اين حديث نيز فردى را كه در روز قيامت، فرياد بر مى آورد و دورىِ ظالمان از رحمت خدا را اعلام مى كند، مشخّص داشته است.
با اندك تأمّلى در اين احاديث، به تفسيرى بودن آنها پى مى بريم و چنان كه گفته شد، اكثر احاديث اين باب، به همين سبك، در پى ارائه تفسير و مصداق بارز آيه هستند. بالطبع بحث ما درباره اين احاديث نيست؛ چرا كه اين گونه احاديث، دلالتى بر تحريف قرآن ندارند و نهايتا طرف مقابل، اين احاديث را حجّت نمى داند و اين گونه تفسيرها و برداشت ها را صحيح نمى شمرد .
موضوع اصلى بحث، تعدادى از احاديث اين باب است كه در آنها ادّعاى دلالت بر تحريف، به عنوان يكى از وجوهى كه احتمال دارد اين احاديثْ بر آنها دلالت داشته باشند، مطرح شده است .

اصل احاديث

قبل از ورود به بحث درباره اين احاديث و نقد و بررسى آنها، ناگزيريم اصل احاديث را به طور كامل (سند و متن) بياوريم . اين احاديث، عبارت اند از :