مورد بررسى و تحليل قرار داد.

الف . سند روايات

در بين سيزده حديث ياد شده، حتّى يك حديثِ داراى سندى كه بر اساس ديدگاه متأخّران بتوان بر آن اعتماد كرد، وجود ندارد.
در اين جا يادآورى اين نكته لازم است كه حديث، به لحاظ اعتبار و عدم اعتبار سند از ديدگاه متأخّران، به چهار دسته اصلى «صحيح» ، «موثّق» ، «حسن» و «ضعيف» تقسيم مى شود .
حديث صحيح، اين گونه تعريف شده است: حديثى كه سلسله سند آن، تا معصوم متّصل باشد و افراد آن، امامى و ثقه باشند (امامى، يعنى اعتقاد به امامت ائمّه تا زمان خود در بين ائمّه اثناعشرى داشته باشد و ثقه، يعنى عادل و ضابط باشد و دروغگو و پرخطا نباشد) .
حديث موثّق را اين گونه تعريف كرده اند: حديثى كه سند آن، تا معصوم متّصل باشد و همه افراد، غير امامى، امّا ثقه باشند يا برخى از افراد، اين گونه باشند، به شرط آن كه ساير افراد، شرط خبر صحيح را داشته باشند؛ يعنى امامىِ ثقه باشند.
حديث حسن، به حديثى گفته مى شود كه سند آن، تا معصوم، متّصل باشد و همه افراد، امامىِ ممدوح باشند و يا برخى از افراد، امامى ممدوح باشند، به شرط آن كه ساير افراد، امامىِ ثقه باشند. البته مدح آنها بايستى در پذيرش خبرشان، قابل اعتنا باشد .
خبر ضعيف نيز اين گونه تعريف شده است: خبرى كه در هيچ يك از دسته هاى فوق نگنجد، مثل آن كه سندش متّصل نباشد و يا افرادى كه در سند هستند (حتى يك فرد از آنها) دچار ضعف باشد، به اين كه مورد ذمّ رجالى قرار گرفته باشد و يا حتّى اگر مجهول و يا مهمل باشد؛ يعنى اصلاً در كتب رجالى، اسمى از او به ميان نيامده باشد و