همين روايت، در جاى ديگرى نيز آمده است:
هنگامى كه فتنه ها چون پاره هاى شب ديجور، شما را فرا گرفتند، به قرآن پناه آوريد كه شفيعى آزموده و تقويت كننده اى تأييد شده است. هر كس آن را فرا روى خود قرار دهد، به بهشت، رهنمونش مى كند و هر كه آن را پشت سر گذارد، به دوزخش سوق مى دهد. راهنمايى است كه آدمى را به بهترين راه ها رهنمونى مى كند و كتابى است كه در آن، همه چيز به بيان، آمده است.
حاوى مطالبى جدّى است و ظاهرى و باطنى دارد. ظاهرش حكم و باطنش علم است. ظاهرش فريبا و باطنش عميق است. داراى ستارگانى است و هر ستاره اش ستارگانى دارد. شگفتى هايش بى شمار و عجايبش ماندگار است. در آن، چراغ هاى هدايت و گل دسته هاى حكمت و نشانه هاى معرفت ـ براى كسانى كه آن را بشناسند ـ ، يافت مى شود.
وقتى ديده بر همه جايش افكنَد و به دانش و حكمت آن، دست يابد، از آسيب، رهايى و از هلاكت، نجات مى يابد و از گرفتارى، خلاص مى شود. انديشه، پايه آگاهى است، همچنان كه نور، روشنايى بخش تاريكى راه است؛ پس صادقانه به آن، روى آوريد و از ترديد و انتظار بكاهيد. ^۱
امام زين العابدين عليه السلام نيز مى فرمايد:
آيات قرآنى، گنجينه هايى است كه هرگاه درب آن را باز كنند، بايد به آن نظر افكنيد . ^۲
ب . قرآن كريم، حجّت قطعى و عذر تمام و ميزان حقيقت است. روايات، جملگى، سرشار از اين نكته اند؛ از جمله:
آن را حجّتى بر ما قرار دادى و حجّت را تمام كرده اى و بر ما نعمتى ارزانى داشته اى كه ما را توان شكرگزارى آن نيست. خداوندا! آن را شفيع ما در روز جزا و سلاح ما در هنگامه فراز شدن و حجّتى در روز داورى قرار ده . ^۳