ابتدايى است؛ چنانچه در مناظره امام رضا عليه السلام با سليمان مروزى، بدان تأكيد شده است. معناى مزبور، نه تنها هيچ اشكالى در علم الهى به وجود نمى آورد، بلكه اعتقاد به آن در حقيقت، اعتقاد به خداى قادر مختار است كه در هر لحظه، مى تواند كار جديدى را كه هيچ گونه سابقه اى براى آن نبوده، انجام دهد. پس اين كه بداء، به معناى ياد شده را در ابتدا، كيسانيه ابداع كره اند، امرى نادرست است ؛ بلكه بداء، به اين معنا، در طول تاريخ تمام اديان الهى، يكى از امور مسلّمه آنها بوده است. پس در طول تاريخ و اديان الهى، بداء، بدون اين كه به صورت موضوعى به آن نگاه شود، مورد بحث جدّى بوده است و همان طور كه مى دانيم، بحث جدّى به صورت موضوعى، از ويژگى هاى شيعه امامى است.
ه . بداء در قرآن، با توجّه به روايات «الكافى»
در اين جا به برخى از روايات الكافى كه در ذيل آيات مربوط به بداء، مطرح گرديده است، اشاره مى شود.
1 . آيه محو و اثبات
«يَمْحُواْ اللَّهُ مَا يَشَآءُ وَ يُثْبِتُ وَ عِندَهُ أُمُّ الْكِتَـبِ» ؛ ۱
خداوند، هر چه را كه بخواهد، محو و يا اثبات مى كند و اصل كتاب، نزد اوست.
محو در لغت، به معناى از بين بردن چيزى است. ۲ اُمّ، به معناى اصل و مرجع است. ۳
در اين آيه شريف، به صراحتْ بيان شده است كه خداوند، آنچه را كه مشيّت كرده، محو مى كند و آن را كه نبوده است، اثبات مى كند. بديهى است كه اثبات، در صورتى
1.سوره رعد، آيه ۳۹.
2.لسان العرب، ج ۱۳، ص ۴۳.
3.همان، ج ۱، ص ۲۱۸.
