عُرُوشِهَا وَ بِئْرٍ مُّعَطَّـلَةٍ وَ قَصْرٍ مَّشِيدٍ» ¹ آمده است ، ² نه از باب تفسير ، كه از مقوله تشبيه و توصيف به حساب مى آيد . امام صامت ، به منزله چاه آبى است كه گرچه منشأ حيات و رمق زندگى معنوى آدميان است ، امّا بى استفاده ، رهايش مى كنند و از آن سرمايه عظيم ، بهره نمى گيرند يا اين كه امام صامت ، موجودى بركت خيز ، امّا در كنار مردگان است و امام ناطق ، چونان كاخ سر برافراشته و ساختمان به زينت آراسته اى است كه از دور و نزديك ، بلنداى عظمت و هيبت او پيداست .
دگر باره يادآور مى شويم كه با توجّه به ضعف سند برخى از روايات باب ، اگر نتوانيم مفهوم صحيح و معقولى از آنها به دست دهيم ، راه ، بر طرد و ترك آنها بسته نيست ؛ امّا تا اين نقطه فاصله ، بسيار است و احتمالات خردپسندانه هم پيش رو ، پس چه بهتر كه از داورى هاى ناسنجيده و ارزيابى هاى شتاب زده بر حذر باشيم ، حريم مقدّس حديث را پاس داريم و از افراط هاى جاهلانه ، دورى گزينيم كه : «إنّ الكلمة من كلامنا لتنصرف على سبعين وجها لنا من جميعها المخرج» . ³