لِّكُلِّ شَىْ ءٍ» . ¹
علّامه طباطبايى مى نويسد :
قرآن كريم ، كتاب هدايت است و جز اين ، كارى ندارد . لذا ظاهرا مراد از «كلّ شى ء» ، همه آن چيزهايى است كه برگشت آن به هدايت است . از معارف حقيقيه مربوط به مبدأ و معاد و اخلاق فاضله و شرايع الهى گرفته تا قصص و مواعظى كه مردم در هدايت و راه يافتنشان ، به آن محتاج اند و قرآن ، تبيان همه اينهاست . ²
كلينى ، در اصول الكافى ، رواياتى را نقل كرده است كه ضرورت عمل به قرآن را به خوبى نشان مى دهند . وى از امام صادق عليه السلام نقل كرده كه فرمود :
إعلموا إنّ القرآن هدى النهار و نور اللّيل المظلم على ما كان من جهد وفاقه . ³
همچنين ، در باره جامعيت قرآن و اين كه برآورنده نياز انسان است ، روايات متعدّدى را نقل كرده است . در روايتى از امام باقر عليه السلام آورده است :
همانا خداوند ـ تبارك و تعالى ـ ، قرآن را بيانگر هر چيزى قرار داده است ، حتّى به خدا سوگند چيزى را كه بندگان به آن احتياج داشته باشند ، رها نكرده است تا آن جا كه كسى نمى تواند بگويد : «اى كاش خداوند ، آن را در قرآن ، بيان مى كرده!» و نكرده باشد . ⁴
و در روايت ديگرى ، امام صادق عليه السلام ، از پدرانش ، از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، كلام مفصّلى نقل مى كند كه بخشى از آن ، چنين است :
هر گاه آشوب ها چون شب تار ، شما را گرفت ، به قرآن رو آوريد و بدان چنگ زنيد ... . هر كسى را كه قرآن را پيشواى خود كرد ، به بهشت ره نمون مى شود و هر كه از آن پيش افتد و آن را پشتِ سر خود قرار دهد ، به دوزخ مى كشانَد و كتابى است كه در آن ، تفصيل و بيان و جداكننده حق و باطل است و شوخى و سَرسَرى