نيست . براى آن ، ظاهرى و باطنى است . پس ظاهرش ، حكم و دستور است و باطنش ، دانش . ظاهرش ، جلوه دارد و باطنش ، ژرف است . ستارگانى دارد و ستارگانش هم ستارگانى دارند . شگفتى هايش ، به شماره در نمى آيند و عجايبش ، كهنه نمى گردند . در آن است چراغ هاى هدايت ، و جايگاه نور و حكمت ، و راه نماى معرفت است براى آن كسى كه صفات را بشناسد . ¹
بعد از آن كه قرآن ، با ويژگى هاى هدايت و جامعيت ، معرّفى شده است ، روايات مربوط به عمل به قرآن ، جايگاه ويژه اى در اين نظام مندى پيدا مى كنند . در روايت معتبرى ، از امام باقر عليه السلام نقل شده است كه در ضمن خطبه نماز جمعه فرمود :
انتفعوا بموعظة اللّه وألزموا كتابه فإنّه أبلغ الموعظة ؛ ² از پندهاى خداوند ، بهره بگيريد و عمل به كتابش را بر خويش ، واجب شماريد كه شيواترينِ پندهاست .
در روايت ديگرى ، از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل شده است كه فرمود :
اوّلين كسى كه در قيامت ، بر خداوند وارد مى شود ، من هستم در آن روز ، از امّت خويش سؤال خواهم كرد كه : با كتاب خدا ، چه كرديد؟ ³
آرى ! آنان كه قرآن را راه نماى خويش قرار داده اند ، از اين آزمون ، سربلند بيرون خواهند آمد .
اگر فرد و به تبع آن جامعه ، به قرآن عمل كند ، اين كتاب ، از مهجوريت خارج مى شود و فرهنگ قرآنى بر جامعه ، حاكم مى شود . علّت غايى فرو فرستادن قرآن نيز همين عمل به قرآن بوده است . در همان سال هاى آغازين نزول وحى ، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود :