بالاترين درجه هستى ؛ ^۱
ـ همراه كاتبان گرامى و نيكورفتار ؛ ^۲
ـ سزاوارترين افراد براى ترس از خدا و نماز و روزه ؛ ^۳
ـ قرآن براى آنها و به نفع آنها محاجّه مى كند ؛ ^۴
ـ كسى كه قرآن و ايمان به او داده شده ، چون ترنجى خوش بو و خوش مزه است ؛ ^۵
ـ توانگرى بى نياز ؛ ^۶
ـ و عارف اهل بهشت معرّفى شده اند . ^۷
در باب «من تعلّم القرآن بمشقّة» ، براى افرادى كه قرآن را با مشقّت فرا مى گيرند ، پاداشى دو چندان ، در نظر گرفته شده است . ^۸ و بر هر مؤمنى ، سزاوار دانسته شده كه پيش از مرگ ، قرآن را فرا گيرد يا در حال فراگيرى آن بميرد . ^۹
در باب «مَن حفظ القرآن ثمّ نسيه» ، طىّ چند حديث ، ^۱۰ براى كسانى كه قرآن را حفظ كنند ، درجات و حسناتى در نظر گرفته شده است كه در صورت فراموش كردن آن ، از آن درجات و حسنات ، محروم خواهند گرديد .
در باب «فى قراءته» ، آيات قرآن ، به صورت گنجينه هايى معرّفى شده اند كه در