دو . فطرى بودن معرفت خدا در آيات

در قرآن كريم ، آيات زيادى بر اين امر دلالت دارند كه در اين جا تنها به ذكر اجمالى برخى از آنها اكتفا مى شود:
الف . آيه فطرت :
«فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِى فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَ لِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَ لَـكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ» ؛ ^۱بدون هيچ گونه انحرافى ، رو به سوى دين كن، فطرت خدا كه مردم را بر آن سرشته است. در خلقت خدا ، هيچ تغييرى راه ندارد. دين استوار ، همان است ، ولى بيشتر مردم نمى دانند.
در اين آيه ، دين، فطرت انسان ها شمرده شده است و تصريح شده كه همگان بر آن ، سرشته شده اند و هيچ گونه تغييرى نمى توان در آن داد. بديهى است كه پايه و سرلوحه دين ، معرفت خدا و توحيد است. از اين رو ، در رواياتى كه در تفسير اين آيه وارد شده ، فطرت به توحيد و معرفت خدا معنا شده است. ^۲
ب . آيه «صبغة اللّه » :
«صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَ نَحْنُ لَهُ عَـبِدُونَ» ؛ ^۳ما ملتزم به رنگ آميزى خداونديم و چه كسى رنگ آميزى اش بهتر از خداست؟ و ما تنها او را مى پرستيم.
مضمون اين آيه نيز ، نزديك به مضمون آيه فطرت است. در اين آيه ، خداوند متعال ، به مؤمنان سفارش مى كند كه بر رنگ آميزى خداى خويش ملتزم شوند كه آن عبارت است از : سرشتن خلقت همه انسان ها با توحيد و معرفت خداوند . در احاديثى كه در تفسير اين آيه شريف وارد شده، صبغه خداوند ، به اسلام ، ايمان ،