مُصوِّر

واژه شناسى «مُصوِّر»

صفت «مُصوِّر (صورتگر)» ، اسم فاعل از «صَوَّرَ ، يُصَوِّرُ»، از ريشه «صور» است و «صورت» ، به معناى پيكره و شكل ظاهرى است. صورت هر آفريده، شكل ظاهرى آفرينش آن است و صورتگر ، كسى است كه به چيزى شكل و صورت بخشيده باشد .

مُصوّر ، در قرآن و حديث

در قرآن كريم ، برگرفته هاى «تصوير» ، شش بار به خدا نسبت داده شده است و صفت «مُصوّر» ، يك بار در اين سخن خدا آمده است:  «اوست خداى آفريدگار، آفريننده صورتگر»  .

 در قرآن و احاديث آمده است كه خداى متعال ، صورتگر شكل هاى آفريدگان است و همه شكل هايى كه خداى سبحان ، آنها را صورتگرى كرده، نوآورانه است و به نمونه اى پيش از آن ، مستند نيست.