هم تفكيك شوند.
ضعف سندى، هرگز مساوى با ضعفِ حديث نيست؛ چرا كه راه اعتبار روايت، تنها اعتبار سند روايت نيست.
بسيارى از روايات، اعتبار دارند، با اين كه از نظر سندى، ضعيف اند و بالاتر اين كه حتّى بسيارى از رواياتى كه به ضعف سند متّهم مى شوند، بر مبناى بيشتر عالمان شيعه، مى توان صحّت و اعتبار سندى آنها را نيز به اثبات رساند.
بدين شكل، روايات الكافى، اعتبار ويژه اى مى يابند، به استثناى معدودى از روايات آن، كه شايد اعتبار پيدا نكنند و همان گونه كه در مقدّمه گفتيم، با مبناى اعتبار خبر موثوقٌ به، بيشتر روايات شيعه اعتبار مى يابند و تنها اعتبار برخى از روايات، ثابت نمى مانَد.
بدين گونه، وجه سخن آية اللّه شيخ محمّدحسين نايينى قدس سره روشن مى شود كه شاگرد ايشان، مرحوم آية اللّه خويى، از مجلس درس ايشان نقل مى كند كه مى گفت:
انّ المناقشة فى أسناد روايات الكافى حرفة العاجز؛ ^۱
مناقشه سندى در روايات الكافى، كار كسى است كه [از فهم و جمع روايات آن ]عاجز است.
نكته اى كه بسيار مهم است و بايد مورد توجّه قرار گيرد تا اعتبار كتاب هاى روايى شيعه، بويژه كتب اربعه و خصوصا الكافى به شايسته ترين وجه تضمين گردد. اين است كه همه يا بيشتر روايات شيخ كلينى در الكافى، از صاحبان كتاب است.
درست است كه ايشان، واسطه هاى خود را تا آن كتاب ها در سند آورده، ولى نياز جدّى به اين واسطه ها نيست؛ چرا كه انتساب آن كتاب ها به مؤلّفانش براى كلينى ثابت شده بوده است. درست مثل اين كه ما امروز از الكافى نقل مى كنيم، وسائط ما تا الكافى، در اجازاتى كه گرفته ايم، آمده است؛ ولى گفته مى شود صرفا جهت تيمّن و تبرّك