حضرت ابراهيم عليه السلام مى داند . اين ، بر خلاف عقيده اماميه است كه پدران انبيا را موحّد مى دانند ، حال آن كه «آزر» ، بت پرست و مشرك بوده است . متن روايتى كه كلينى در كتاب روضه نقل مى كند ، طولانى است كه به نقل محلّ شاهد آن ، بسنده مى شود :
على بن إبراهيم عن أبيه ، عن ابن أبى عمير ، عن هشام بن سالم ، عن أبى أيّوب الخزاز ، عن أبى بصير ، عن أبى عبد اللّه عليه السلام : انّ آزر أبا ابراهيم عليه السلام كان منجّما لنمرود ولم يكن يصدر إلّا عن أمره ... . ^۱
در مورد ضعف متنى روايت ياد شده بايد گفت كه وجود برخى از روايات ضعيف در روضه و نزد گروهى از محدّثان ، قابل انكار نيست و مى توان به عنوان نمونه ، به موارد ديگرى نيز اشاره كرد : مانند حديث 457 ، درباره اسلام آوردن ابوذر ؛ حديث 308 ، در مورد طول و بلندى قامت آدم عليه السلام ؛ حديث 305 ، درباره لزوم غسل در صورت قتل وَزَع ؛ و حديث 406 ، درباره وجود خروسى براى خدا ؛ و حديث 365 ، در خصوص قرار گرفتن زمين بر پشت ماهى .
علّامه مجلسى هم در مرآة العقول ، حديث 305 را مجهول دانسته ^۲ و حديث 406 ^۳ و 308 ^۴ را ضعيف و حديث 457 ^۵ را مرسل مجهول مى داند ؛ گرچه مضمون روايات ياد شده ، نزد برخى از محدّثان ، قابل قبول بوده ، لكن وجود برخى روايات ضعيف ، سبب عدم انتساب روضه به كلينى نيست ، همچنان كه در اصول و فروع الكافى نيز ممكن است برخى از روايات ضعيفْ ديده شود ؛ ضمن آن كه ملاك متقدّمان و متأخّران در ضعيف شمردن روايات ، يكسان نيست و بسا رواياتى كه نزد متأخّران ، ضعيف شمرده شده است ، نزد متقدّمان ، ضعيف دانسته نشده و بر آن عمل كرده اند .