شيخ طوسى مى فرمايد:
ابوالقاسم رحمه الله از عاقل ترين مردم ميان مخالف و موافق بود و تقيه را به كار مى بست. ^۱
رفتار محافظه كارانه ابن روح، به گونه اى بود كه اهل سنّت مى پنداشتند كه وى از آنهاست. ^۲
به گفته ابو الحسن بن كبرياء نوبختى، ابن روح، به قدرى محتاط بود كه حتّى خادم خود را به خاطر ناسزاگويى به معاويه اخراج كرد. ^۳ اقدام وى شايد به اين جهت صورت گرفته باشد تا از دشمنى وزراى ضدّ شيعى عبّاسى كه با آل فرات دررقابت بودند يا از مواضع خصمانه حنبليان، در امان باشد.
دو نفر از شخصيت هاى سياسى شيعى، معاصر الراضى بودند. يكى ابوالحسين على بن عباس نوبختى كه وكيل المقتدر، خليفه عباسى، بود و از ادبا، شعرا و راويان اخبار به شمار مى رفت. ^۴ دمياطى و ابن يحيى صولى، درگذشت وى را 324 ق ^۵ و ياقوت حموى، 329 ق نوشته اند. ^۶
يكى ديگر از شخصيت هاى سياسى شيعى، ابوعبد اللّه حسين نوبختى، پسر على بن عباس، از كارگزاران حكومتى اواخر دوره عباسى است كه در بغداد، از نفوذ و اقتدار بسيارى برخوردار بود و از رجال درجه اوّل آن شهر و قائم مقام وزرا گرديد. ابوعبد اللّه ، در واقع وزير و متّحد نيرومند ابن رائق، امير الامراى دوره الراضى بود و در تحوّلات سياسى و نظامى دوران اين امير الامرا، از بازيگران مهمّ به شمار مى رفت.