شيخ صدوق نيز چنين مى نگارد :
جعفر بن محمد بن متيل مى گويد : هنگامى كه وفات ابوجعفر فرا رسيد ، من بر بالين او بودم و حسين بن روح ، در پايين پاى او نشسته بود . با ابوجعفر سخن مى گفتم . ابو جعفر ، متوجّه من شد و گفت : «مأمور شدم كه حسين بن روح را به جاى خود معرّفى نمايم» . از جاى برخاستم ، دست حسين بن روح را گرفتم و او را به جاى خود نشاندم و خود در پايين پاى او جاى گرفتم . ۱
از خاندان هاى رفيع در اين دوران ، خاندان «بابويه» است كه حسين بن موسى و فرزندش على بن بابويه ، بر اين آسمان مى درخشند .
على بن بابويه ، شخصيّت مبرّزى است كه بنا بر نقلى ، در همان عنفوان جوانى اش ، توقيعى از سوى امام حسن عسكرى عليه السلام در مدحش صادر گرديد . ۲
شهيد اوّل در كتاب ذكرى الشيعة ، فتواهاى او را لباس نصوص مى پوشاند و مى گويد :
فقهاى ما در هنگامه فقدان روايات و نصوص ، فتواى على بن بابويه را مصدر حكم خويش قرار مى دادند و طبق آن فتوا صادر مى كردند ؛ چون اعتقادشان اين بود كه على بن بابويه ، بدون دليل قاطع ، چنين فتوايى نمى دهد . ۳
محمّد بن على بن اسود نقل مى كند : «على بن بابويه ، از من خواست تا از حسين بن روح تقاضا كنم كه او از محضر امام زمان ـ عجّل اللّه تعالى فرجه ـ استدعا كند و از خدا بخواهد خداوند ، فرزندى به او عطا كند . پس از سه روز ، حسين بن روح خبر داد كه امام عليه السلام براى على بن بابويه دعا كرد : «وانّه سيولد له ولد مبارك ينفع اللّه به ...» . ۴
خداوند ، دو فرزند به نام محمّد و حسين به او عطا كرد . شيخ صدوق هميشه بر
1.كمال الدين ، ج ۲ ، ص ۵۰۳ ، ح ۳۳ .
2.روضات الجنّات ، ج ۴ ، ص ۲۷۳ ، ش ۳۹۷ .
3.ر.ك : همان جا .
4.همان ، ص ۲۷۵ ؛ كمال الدين ، ج ۲ ، ص ۵۰۲ ، ح ۳۱ .
