و نقل السيد محسن الأمين في ج 3 من أعيان الشيعة عن مسند أحمد، و صحيح الترمذي، و استيعاب ابن عبد البر، و مستدرک الحاكم. ۱
اما به هرحال، عدم ذکر منابع و مصادر در تمامي شرح بيشتر مشاهده است.
3. عدم توجه به منابع و اسناد سخنان امام
شارح در تمامي موارد به هيچ وجه از منابع و اسناد خطبه‌ها، نامه‌ها و حکمت‌ها ياد نمي‌کند که اين سخن در چه منبعي، چه قبل از شريف رضي و چه پس از او، نقل شده است. در صورتي که اين نکته يکي از مقدمات ورود به متن نهج البلاغة و از لوازمات شرح است؛ چه اين که با توجه به اين نکته مي‌توان به منابعي که قبل از گردآورنده نهج البلاغة در کتب، مکتوب بوده، دست يافت و يا کاستي‌ها و يا فزوني و اختلاف نقل‌هاي آن را يافت. گرچه، اين کار توسط ديگران انجام پذيرفته و شيخ مغنيه با توجه به شيوه‌اي که در پيش گرفته، از نقل اين گونه موارد روي برتافته است. البته در يک مورد استثنا وجود دارد و آن هم در خطبه 206، پس از نقل تاريخ صدور کلام از کتاب الامامة و السياسة از مورخ نامي ابن قتيبه دينوري (م276ق) مي‌نويسد:
و ذكر ابن قتيبة هذه الخطبة كما هي في نهج البلاغة بلا تقليم أو تطعيم. ۲
البته در سه مورد ديگر و آن هم با نقل از ديگران به صورت اشاري مطلبي نقل کرده، وي به نقل از ابن ابي الحديد نوشته است:
قال ابن أبي الحديد: «هذه الخطبة طويلة ، و قد حذف الكثير منها الشريف الرضي و بهذا نجد تفسير عدم الربط و المناسبة بين الاشارة الي الأمويين، و ما تقدمها من الكلام .» ۳
4. عدم بيان وجه تسميه خطبه‌ها
چنان که مشهور است، برخي از خطبه‌ها به نام‌هايي مشهور است و با توجه به محتواي آنها اين نام‌ها بدان تعلق گرفته است، ولي شارح تنها در يک مورد وجه تسميه آن را متذکر شده و آن هم خطبه اشباح است. وي بدين شکل مي‌نويسد:
روي أن سائلاً سأل الإمام أن يصف له الله كأنه يراه، فصعد المنبر، و ألقي هذه الخطبة التي تسمي بخطبة الأشباح، أي الأشخاص، لأن فيها ذكر الأشخاص و الملائكة، و قد افتتحها بقوله ... . ۴
