تقطيع، به معنای جدا کردن بخشی از يک حديث طولانی، متناسب با موضوعی خاص است. اين امر هر چند بعد از تدوين جوامع روايی متداول شده و بيشتر خودنمايی می کند، پيش از تدوين جوامع حديثی نيز وجود داشته و آثار و پيامدهای آن نيز از ديرباز مورد توجه و دغدغه متفكران اسلامی، بويژه حديث‌پژوهان بوده است؛ لکن پاسخ اين پرسش که در برخورد با يک حديث آيا احتمال تقطيع نادرست، آن را ناکارآمد نموده و از اعتبار انداخته است يا خير، در ميان حديث پژوهان بحثی به ميان نيامده است. اين نوشتار، با روش توصيفی ـ تحليلی نتيجه می گيرد که احتمال تقطيع نادرست در جوامع حديثی معتبر، مانع تمسک ظهور بدوی آنها نيست و در اينجا اصل عدم با پشتوانه سيره عقلا بر الغای هر گونه احتمال خلاف ظاهر، حاکم است. مقاله حاضر به منظور بررسی پديده تقطيع، انواع و پيامدهای آن سامان يافته است.