از آثار اوست المواهب السنية في مدايح العلية ^۱ كه به فارسى در مدح پيامبر اكرم و اهل بيت عليهم السلام سروده شده است و همچنين ديوان اشعار. ^۲
از اشعار عرفان يزدى يا همان ملا مطيع چكامه اى نقل شده كه براى تلطيف خاطر خواننده مى آوريم:

گذشته ام چو قلم بر صحيفه ايجادكسى نمانده كه داد سخن تواند داد
به اين قدر كه قلم آشنا بود به سخنجدا كنند سرش را به خنجر بيداد
فلك به سينه دانا حواله مى سازدز شست حادثه هر ناوكى كه يافت گشاد
چنان ز دهر برافتاد رسم آميزشكه شخص و سايه كنند از قرابت استعباد
نمى نوازد اگر آسمان مرا شادمكه چنگ را ننوازند جز پى فرياد
مرا به تنگدلى روزگار گو بگذركه غنچه را ندهد جز شكفتگى بر باد
ز تيره بختىِ خود گاه گاه شاد شومكه شمع گشته بود ايمن از طپانچه باد
وظيفه اى كه بمن مى رسد ز فضل و هنرهمان كنايه خصم است و طعنه حسّاد
مضرّتى كه به من از زبان خامه رسيدكجا رسيد بشريان ز نشتر فصّاد^۳
با اين تفصيل، همه آنچه از عرفان يزدى مى دانيم همين است كه گفته شد. اما اينكه آيا او همان مطيع بن محمود ـ مؤلف رساله حاضر ـ است يا نه، به درستى و يقين نمى توان اظهار نظر كرد.
مطيع بن محمود شاگرد شيخ حر عاملى (د 1104 ق) است و ملا مطيع را معاصر علامه مجلسى (د 1110 ق) و دوست اسماعيل ذبيحى (د 1160 ق) دانسته اند. اين دو گزارش با هم سازگار است و بُعد زمانى ندارد و مى تواند در مورد يك نفر باشد. البته اگر به كار بردن واژه «الاستاذ» در مورد مير داماد (د 1040 ق) به معناى شاگردى او نزد مير باشد، مقدارى براى تطبيق او با عرفان يزدى مشكل بعد زمانى پيدا مى كنيم.
علم نزد خداست.