مسألت مى نمايند و استزاده مى كنند ؛ چنانچه خداوند ايشان را امر فرموده : «وَ قُل رَّبِّ زِدْنِى عِلْمًا»^۱ و اين علم را و آن را اعظم از جميع آنچه مى دانند مى شمارند ، چنانچه در الكافي از ابى بصير از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمودند :
إنّ عندنا علمَ ما كان و [علم] ما هو كائن إلى أن تقوم الساعة . قال : قلتُ : جعلتُ فداك ، هذا واللّه هو العلمُ . قال : «إنّه لعلمٌ و ليس بذاك» . قال : قلتُ : جعلتُ فداك ، فأيُّ شيء العلمُ ؟ قال : «ما يحدُثُ بالليل والنهار الأمرُ بعدَ الأمر والشي?بعد الشي?إلى يوم القيامة» ^۲ .
و همين است معنى بَدا ؛ زيرا كه بَدا ظهور امرى است بعد از امرى و شيئى بعد از شيئى از اشياء كونيّه وجوديّه ، بعد از تغيير يا محو آنچه سابق بوده و نسخ حكم آن امر وجودى ، بعد از حدوث تغيّر در موضوع آن ، مانند نطفه شدن اغذيه و علقه شدن نطفه و مضغه شدن علقه و پوشيده شدن گوشت بر استخوان و دميده شدن روح بعد از اتمام و استقرار جنين در ارحام و تولّد و تقلّب احوال طفل ، تا به حدّ بلوغ و واجب شدن احكام به حسب مرض و صحّت و شباب و هرم و مردن إلى يوم القيام و ظاهر شدن امرى بعد از امرى و هويدا شدن وضعى بعد از وضعى از اوضاع عالم كون و فساد به أمر ملك علّام بَدا است و معنى بَدا تغيير رأى نيست ؛ چنانچه جهّال فهميده اند و منشأ و مصدر جميع آنچه از عينيّت به ظهور رسد آن علم مكنون مخزون است در خزائن مذكوره ؛ چنانچه در حديث سابق فرمود : «و علم مكنون مخزون لا يعلمه إلّا هو ، من ذلك يكون البَداء» .
و از براهين سابقه معلوم شد كه وقوع بَدا جايز نيست إلّا از علم مخزون مكنون در خزائن و چون بَدايى از آن علم مخزون مكنون در خزانه عُلياى اوّلى در متعلّقات فعل و قدرت هويدا گردد ، لا محاله حضرت ملك علّام ، خاتم انبياى عظام و سادات