شاگردان، اجازه روايى صادر نموده است. چند تن از اين افراد عبارت اند از:
الف. علامه محمّد باقر مجلسى
نسخه اى از من لايحضره الفقيه در كتابخانه آية اللّه بروجردى در قم، نگهدارى مى شود كه از برترين نسخه هاى اين كتاب است. ^۱ در پايان جزء دوم و چهارم اين دست نوشته، انها و بلاغِ ميرزاى شروانى ديده مى شود.
در پايان جزء دوم چنين آمده است:
انهاه ـ ادام اللّه ايامه ـ فى مجالس عديده آخرها يوم الثلثاء الثانى و العشرون من شهر شعبان المعظم سنة خمس و سبعين و الف من الهجرة ـ على مهاجرها من الصلوات أنماها و من التحيات أسماها ـ كتبه الفقير إلى اللّه تعالى ميرزا محمّد بن الحسن الشروانى عفى عنهما.
در پايان مشيخه نيز سماع و اجازه اى وجود دارد به اين شرح:
سمع علىّ أكثر هذا الكتاب مولانا الأورع الاتقى الزاهد العابد مولانا محمّد باقر ـ أدام اللّه تعالى تأييده و تسديده ـ و أجرت له ـ أدام اللّه تعالى أيامه ـ أن يرويه و ساير ما يصح لى روايته عني و أخذت عليه أن لاينسانى من صالح دعائه فى أيامه و لياليه، كتبه بيده الفانية ميرزا محمّد بن الحسن الشرواني اوتيا كتابهما بيمينهما.
ظاهرا مجاز كه در اين اجازه نام برده شده است، علامه محمّد باقر مجلسى رحمه اللهاست كه الفقيه را نزد شروانى درس گرفته است.
اين اجازه و انهاء، در بحارالأنوار و الذريعة بر اساس نوشته و استنساخ ميرزا محمّد تهرانى ـ كه احتمالاً همين نسخه را ديده است ـ گزارش شده و خط را، خط شروانى و مجاز را علامه مجلسى دانسته است. ^۲
ب. آقا محمّد اكمل اصفهانى
او پدر محمّد باقر وحيد بهبهانى و از شاگردان و مجازين شروانى است. ^۳