قيام مى نمايند به هر چه كه مأمور شوند از جانب جناب اقدس الهى بدان .
و ترجمه آيه ثانيه ، مى فرمايند : بعد از اينكه امر فرمود در آيه قبل ، مر عباد را به سجده پروردگار و اگر تكبّر بورزند از سجده خداوند تعالى ، پس جماعتى كه در نزديك پروردگار تواند ، تسبيح و تنزيه مى كنند از براى او در شب و روز و ايشان خسته و مانده نمى شوند ، مثل انسان كه اِعيا و خستگى از آب و آتش دست مى دهد و از براى ملائكه ، كه مراد از «الَّذِينَ عِندَ رَبِّكَ» ايشان اند ، خستگى و فتور نمى باشد ؛ از جهت كمال قوّت و استحكام اجسامشان .
[قوله] و أمرتهم أن لا يُغلقوا الأبواب بيني و بين عبادي ، فلم يثقوا بقولي .
يعنى : و فرمودم من ملائك آسمان هاى مرا ، اينكه نبندند درهاى عطايا و انعام و افضال را ما بين من و عباد من ، در هر وقت و هر مكان كه خواهند به سير اقدام دعوات داخل شوند ، مانعى از برايشان نباشد ، پس وثوق نداشتند و اعتماد نكردند به قول من ؛ و الّا به درِ خانه ديگرى نمى رفتند.
مخفى نماناد كه حقيقت آسمان ، جهت علوّ است كه جهت لطافت وجود و نقصان مادّيّت و قوّت و قرب حقّ بوده باشد و مراد از ابواب ، ذوات ملائكه و اجسام لطيفه اى است كه محلّ تصرف ايشان است و قرار دادن ايشان در آسمانِ محسوس و تعيينشان در آنجا به جهت شرافت و لطافت جسم فلكى است كه محلّ تصرّف مقرّبان درگاه اله شده است ، چه نفس اشرف ، مقتضى جسم اَلطف است و از اينجا است كه حوادث عالم عناصر ، از عطايا و نعم و بلايا و نقم و مهن و فتن را مستند به اجسام فلكيّه مى كنند ، چه در مقدّمه مذكور گرديده كه با اعتقاد ما به انحصار تأثيرات در جناب اقدس الهى ، اشيا در تأثّر و انوجاد و در قبول فيض و استفاضه مترتّب اند ؛ چون عقول وسايط استفاضه انفس ملكوتيّه اند از اوّل تعالى و همچنين انفس ملكوتيّه بأجسامها اللطيفة الشريفة ، وسايط استفاضه مادونند از اَنفس و اجسام و عالم عنصر و غيرها .
قوله : ألم يعلم [أنّ] مَن طرقَتْه نائبة من نوائبي أنّه لا يملك كشفَها أحَدٌ غيري إلّا من بعد إذني .
حرف استفهام در «أَلَمْ يَعْلَم» مثل سابق ، مستعمل در انكار است.