[ سى و يكم : يارى نكردن مظلوم ]

سى و يكم از جمله كبائر ـ چنانچه از حديث اعمش ظاهر مى شود ـ ، مدد نكردن مظلومان است و احاديث در ذمّ اين معنى و فضيلت اعانت مؤمن ، بسيار وارد شده .

[ عِقاب ترك يارى مؤمن ]

از آن جمله ، ابن بابويه رضى الله عنه در امالى و برقى در كتاب محاسن ، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام نقل ^۱ كرده اند كه فرمود : هيچ مؤمنى نيست كه مددكارىِ برادر مؤمن خود را ترك كند و قادر باشد بر آن كه يارى او كند ، مگر آن كه خداى تعالى ، او را مخذول مى كند در دنيا و آخرت . ^۲
و در ثواب الأعمال و علل الشرائع ، از آن حضرتْ روايت كرده كه فرمود : مردى از اخيار را در قبر نشانيدند و به او گفتند كه : ما تو را صد تازيانه از عذاب الهى مى زنيم. گفت : من ، طاقت صد تازيانه ندارم. پس ، از آن مرتبه تخفيف دادند تا وقتى كه به يك تازيانه رسيد. گفتند كه : از يك تازيانه ، چاره اى نيست. گفت : اين تازيانه را به چه سبب مى زنيد؟ گفتند : از اين جهت كه يك روز ، بى وضو نماز كردى و بر مرد ناتوانى گذشتى و يارىِ او نكردى. پس يك تازيانه از عذاب الهى بر او زدند كه قبرش پُر از آتش شد . ^۳
و در كتاب عيون و معانى الأخبار ، از آن حضرت روايت كرده كه فرمود : خداى تعالى ، به حضرت داوود وحى كرد كه : بنده اى از بندگان ، با يك حسنه نزد من مى آيد و من ، او را به بهشت مى برم. گفت : خداوندا ! آن حسنه كدام است؟ فرمود كه : آن حسنه ، آن است كه دفع كند از مؤمنى ، غمّى يا بليّه اى را ، اگرچه به يك خرما باشد . حضرت داوود گفت ^۴ : خداوندا ! سزاوار است كسى را كه تو را شناخته باشد ، آن كه قطع اميد از تو نكند . ^۵
و شيخ طوسى رحمه الله در امالى و حِميَرى رحمه الله در قرب الإسناد ، با اين مضمون ، روايت كرده اند . ^۶