مفهوم لقاء الله در آيات و روايات - صفحه 65

در همان حال پروردگارشان را مشاهده مي‌کنند؛ همه آيت خدايند، و نظر نمودن به آيت خدا، نظر کردن به خداوند است (همان: ص 178).

لقاء الله در روايات

روايات در هنگام تفسير آيات لقاء، آن را به معني «بعث و حشر روز قيامت» معرفي مي‌کنند. چنانچه امام علي عليه السلام در پاسخ به پرسش فردي که از تعارض آيات در مورد ديدن خداوند مي‌پرسد، فرمودند:
يعنيأنّهم يبعَثون وَيحشَرونَ ويحاسَبونَ ويجزَونَ بالثَّوابِ والعِقابِ والظَّنُّ هاهُنا اليقينَ.
يعني يقين دارند که برانگيخته و محشور و حسابرسي مي‌شوند و پاداش و کيفر مي‌بينند، و گمان در اينجا به معناي يقين است. (نور الثقلين: ج۱ ص۷۶ و ۷۷؛ البرهان: ج۱ ص۲۰۹)،

و در تفسير آيه من کان يرجو لقاء الله مى‌فرمايند:
يعنيمَن کانَ يؤمِن بأَنَّهُ مَبعُوثٌ، فإنَّ وعدَ الله لآتٍ مِن الثَّوابِ و العِقابِ، هُو البَعث، فإنَّهُم جميعُ ما فِي الکِتابِ مِن لقائِه فإنَّه يعني بِذلکَ البَعثَ
يعني کسي که به برانگيخته شدن ايمان دارد، زيرا وعده خدا درباره کيفر و پاداش حتماً آمدني است. ديدار، به معناي بعث است [و به معناي رؤيت نيست]، پس تمام آنچه که در کتاب خدا راجع به ديدن آمده، به معناي برانگيخته شدن است (نور الثقلين: ج۴ ص۱۵۳).

روايات لقاء الله

احايثي که مفهوم ديدار پروردگار را با واژه لقاء ذکر کرده‌اند، به سه دسته قابل تقسيم‌اند:
1ـ رواياتي که از مرگ با عنوان «لقاء پروردگار» (مقدمه و پيش زمينه ديدار الهي) تعبير کرده‌اند:
ـ فإنَّما يحبُّ الله لقاءَ من يحبُّ لقاءَه و يکرهُ لقاءَ من يکرهُ لقاءَهُ و کَيفَ تزعُمونَ أنَّکُم أَوَلياءَ الله مِن دونِ النَّاسِ وَ أَنتُم تَفرُّونَ مِن المَوتِ وَ تَعتصَمونَ بِالدَّنيا؛ خداوند در حقيقت خواستار ديدار کسي است که خواستار ديدار او باشد، و ديدار با کسي را ناخوش دارد که ملاقات او را خوش ندارد. چگونه مي‌پنداريد دوستان خداييد و نه مردم، حال آنکه از مرگ مي‌گريزيد و به دنيا مي‌چسبيد (تحف العقول: ص۵۰۵).ـ بِسمِ الله الرَّحمنِ الرَّحيمِ أَشهَد أَن لا إله إلا الله وحدهُ لا شَريکَ له وَ.... أَنَّ وَعدَ الله حقٌ و لقاءَهُ حقٌ و صدقَ الله ( الکافي: ج۲ ص۵۸۸).
امام حسين عليه السلام در مسير حرکت به کربلا فرمودند:
لِيرغَب المُؤمنَ في لِقاءِه محقّاً فإنّي لاأَري المَوتَ الّا السّعاده؛ به راستي که مؤمن بايد به [مرگ و] ديدار خدا روي آورد. پس من مرگ را جز سعادت نمي‌بينم.(تحف العقول: ص۲۴۵).
امام صادق عليه السلام:

صفحه از 72